Miniaturka: W tłumie

Ponownie przyszła jesień. Przyroda znów zatoczyła koło. Liście przybierały złote barwy, a najciekawsze okazy ptaków odleciały za ocean, pozostawiając mnie w towarzystwie wiecznie hałasujących, szarych wróbli. Niebo przysłaniał parawan gęstych chmur, a słońce nie raczyło pokazać się nawet na kilka chwil. Ciągle padało. Ogromne krople, niczym bicze, uderzały o metalowe parapety i szyby. Coraz wcześniej robiło się ciemno. Coraz wcześniej musiałam zapalać świece.

Niechętnie ujęłam w dłonie kolejną opasłą powieść. Nie oszukujmy się, w takie dni najlepiej sprawdzały się romanse z nutką erotyzmu. Cicho zeszłam po schodach i rozsiadłam się w jego wygodnym fotelu. Czy to nie dziecinne?

Fotel pana domu i fotel pani domu. Zawsze miałam wrażenie, że ten jest bardziej komfortowy. Może nie zachęcał kolorem, który absolutnie nie pasował do wystroju salonu, ale sprawiał, że czułam się lepiej. Troski zostawały na wycieraczce i mokły w kroplach zimnego, nieskończonego deszczu.

Zatopiłam się w lekturze. Z przejęciem pochłaniałam każdą literę, każde słowo, każde zdanie. Książki zawsze były nieodzownym elementem mojego życia. Uwielbiałam zagłębiać się w ich fabułę, badać psychikę bohaterów i płakać razem z nimi, kiedy emocje brały górę. To wszystko wydawało się być takie... realne.

Zegar tykał niespokojnie, wskazówki przesuwały się po cyfrach na dużej tarczy. Równo o osiemnastej odłożyłam wolumin i przeniosłam się na drugi fotel. Dosłownie pięć minut później usłyszałam skrzypniecie otwieranych drzwi i krzątaninę w przedsionku.

Wyobrażałam sobie, jak zdejmuje płaszcz i buty, uśmiechnęłam się pod nosem, kiedy widok ten dopracowany co do joty pokazał się w mojej głowie. Moich uszu dobiegł odgłos jego kroków. W odpowiednim momencie podniosłam głowę.

- Jak zwykle punktualnie - rzekłam na powitanie.

Wyciągnęłam rękę w jego stronę, a on ujął ją delikatnie. Pomógł mi wstać z fotela i przytulił. To było niesamowite. Bez znaczenia, jak często by to robił, zawsze czułam dreszcze na karku. Zatopił dłoń w moich rudych włosach, a drugą kreślił niewielkie okręgi na łopatce. Ucałował mnie delikatnie w czubek głowy.

- Nie jest ci zimno? - zapytał po chwili. - Ogień w kominku prawie dogasa.

Wyciągnął różdżkę i machnął nią nieznacznie. Pomarańczowe języki zaczęły wić się i tańczyć. Dostrzegłam zarys drobniutkich iskierek dogasających w locie. Cały pokój pogrążył się w ciepłej mgle oparów.

Spojrzałam prosto w jego czarne oczy i uśmiechnęłam się delikatnie.

- Jak ci minął dzień? - spytałam.

- Trucizny sprzedają się w zaskakująco szybkim tempie - oświadczył, siadając w swoim fotelu. Przysiadłam na twardej poręczy.

- Severusie - zaczęłam nieśmiało. - Dlaczego nie możesz zabrać mnie na Pokątną? Skoro ciebie nikt nie poznaje, to mnie pewnie też nie.

- Nie pracuję na Pokątnej, tylko Nokturnie. To są dwa różne światy. Rozumiesz?

- Oj, dobrze już - jęknęłam niezadowolona. - Nie zależy mi na nie wiadomo czym. Po prostu nudzi mi się w domu. Chciałabym zobaczyć coś nowego. Czy to takie dziwne?

- Nie - oświadczył spokojnie. - Coś wymyślę.

- Obiecujesz?

- Tak, obiecuję.

- Jesteś pewny, że ten eliksir pozwoli mi zmienić wygląd na jedną godzinę? - zapytałam, kiedy podał mi wypełnioną szklankę. Napar był gęsty i nie wyglądał zachęcająco. Wolałam nie pić go na darmo.

- Wątpisz w moje umiejętności?

- Nie. A jak będę wyglądać? Co się we mnie zmieni? Wzrost, postura, włosy?

- Wszystko. Będziesz kropka w kropkę jak Lucy z sąsiedztwa. Pamiętaj jednak o tym, co ci mówiłem. Nie oddalaj się ode mnie. Za godzinę albo wrócimy do domu, albo dam ci drugą dawkę eliksiru.

- Super... chcesz, abym wraz z tobą sprzedawała trucizny jakimś podejrzanym typkom? Wiesz, że nie jest to dla mnie zachęcająca perspektywa, Severusie.

- Sama chciałaś mieć trochę rozrywki - rzekł. - Czyżbyś zmieniła zdanie?

- Nie - oświadczyłam pewnie, po czym jednym, dużym łykiem przełknęłam cały wywar. Poczułam, jak pali moje podniebienie i przełyk.

Wystarczyła chwila, abym zrozumiała skąd taka nazwa ulicy. Śmiertelny Nokturn odstraszał. Wyglądał jak jedno wielkie śmietnisko pełne... odpadów. Ludzie, którzy przedzierali się przez ciasne uliczki przypominali schorowanych żebraków. Wszędzie walały się podarte gazety i potrzaskane butelki. W powietrzu unosił się odór potu, alkoholu i śmierci.

- Tutaj pracujesz? - zapytałam, powstrzymując odruch wymiotny. - Powiedz, że to żart... Severusie, przecież to wygląda jak... jak... jak wysypisko.

- Mówiłem ci, że nie masz mnie tutaj tak nazywać - oświadczył. - Nie oddalaj się i do nikogo nie odzywaj. Najlepiej w ogóle się stąd nie ruszaj. Po co ja cię tu brałem... Chyba postradałem zmysły.

- Nie przesadzaj. W zasadzie czuję się trochę zagubiona. Tłumnie tutaj...

Nie odpowiedział. Stałam bardzo blisko niego. Moje ramię dotykało jego peleryny. Zastanawiałam się, jak to musi wyglądać z boku. Zamaskowany mężczyzna w obszernym kapturze i młoda jasnowłosa dziewczyna w skromnej sukni i płaszczu.

Potarłam ramiona i nałożyłam na dłonie cienkie, skórzane rękawiczki. Zrobiło się okropnie chłodno. Miałam wrażenie, że zbiera się na deszcz.

Severus już otworzył usta, aby coś powiedzieć, najpewniej oświadczyć po raz setny, że wracamy do domu, kiedy nie wiadomo skąd pojawił się wychudzony mężczyzna w czarnej szacie. Jego blond włosy sięgały ramion. Nie były związane. Każdy z nich sterczał w inną stronę. Twarz pokrywał kilkudniowy zarost, a w zmęczonych oczach dostrzegłam zniechęcenie.

Poczułam, jak Severus chwyta mnie za rękę. Spojrzałam na jego twarz, jednak nie dostrzegłam nic pod ciężkim kapturem.

- Słyszałem, że ty tutaj teraz handlujesz - powiedział mężczyzna lekko zachrypniętym głosem. - Potrzebuję najmocniejszej trucizny, jaką posiadasz. Rozumiesz? Najmocniejszej.

Obserwowałam, jak Severus wyciąga zakorkowany flakonik wypełniony szkarłatnym eliksirem. Do szkła przyklejona była biała etykietka, a na niej wymalowane słowo: extremis.

- Jak długo będę czekać na efekt? Śmierć nastąpi szybko?

- To zależy, z czym masz zamiar go podać.

- Z niczym. Wleję go sobie prosto do gardła.

Serce zabiło mi szybciej. Dopiero teraz uświadomiłam sobie to wszystko. Severus sprzedawał ludziom śmierć zamkniętą w małych flakonikach.

- Nie możesz tego sprzedać - szepnęłam.

- Za każdym razem stoisz z tą panną? - Usłyszałam pytanie jasnowłosego mężczyzny. - Uważasz, że kobiety przyciągną ci klientów? One nas zgubią!

Niespodziewanie wyjął różdżkę i machnął nią siarczyście. Pisnęłam, kiedy nad moją głową urwał się kawałek rynny. Gdyby Severus nie pociągnął mnie mocniej w swoją stronę, najpewniej uderzyłby w moją głowę.

Oddychałam ciężko, a nogi zaczęły się pode mną uginać. Nie mogłam złapać tchu. Wokół nas zaczęło zbierać się wielu ludzi. Patrzyli swoimi rozbieganymi oczami, wręcz łaknęli sensacji i tragedii.

- Wszystko dobrze? - Usłyszałam pytanie Severusa. Byłam zdziwiona, że kaptur nadal nie zsunął się z jego twarzy.

- Tak, chyba tak... - jęknęłam.

- Biegnij tą ulicą. Kiedy miniesz znak - Pokątna, wejdź do baru o nazwie Pod Trytonem. Zamów coś i z nikim nie rozmawiaj. Dołączę do ciebie za jakieś pół godziny. Wtedy wrócimy do domu.

- Dlaczego nie idziesz ze mną?

- Bo nikt nie może mnie rozpoznać. Poza tym będę musiał się wytłumaczyć z tego zamieszania. No, dalej, idź.

Jednym ruchem podniósł mnie na nogi i odwrócił w odpowiednią stronę. Pobiegłam przed siebie. Nie odwróciłam się, kiedy rozpychałam się łokciami w gęstym tłumie. Jedni coś do mnie krzyczeli, inni chcieli mnie dotknąć, wyciągając przy tym swoje brudne łapska. W końcu jednak oni wszyscy zostali w tyle.

Nagle zrobiło się jaśniej. Moich uszu dobiegł gwar rozmów i śmiechu. Stałam na ulicy Pokątnej, która, jak mogłam się tylko domyślać, kiedyś była częścią mojego życia. Teraz tu wróciłam. Z inną twarzą i sercem bijącym dla kogoś innego.

Westchnęłam głośno, kiedy mój wzrok padł na gospodę Pod Trytonem. Zrobiłam niepewny krok w jej stronę. Wtedy coś sobie uświadomiłam. Miałam pół godziny dla siebie. Mogłam się przecież trochę rozejrzeć po wystawach, które kusiły swym blaskiem i różnorodnością. Piętrzyły się na nich stosy najróżniejszych drobiazgów, które chciałam ująć w swoje dłonie choć na chwilę.

Stanęłam przed dość dużym budynkiem. Chyba najbardziej wyróżniał się na całej ulicy. Jego kolorowe ściany sprawiały, że na mojej twarzy zagościł szeroki uśmiech. Na szyldzie były wymalowane trzy znaki - W&W.

Pchnęłam oszklone drzwi i do razu zrozumiałam, że znalazłam się w najbardziej kolorowym miejscu na świecie. Było w nim mnóstwo klientów. Kolorowe pudła piętrzyły się, aż po sam sufit. Miałam wrażenie, że wszystko miga, hałasuje i tańczy. Rozbolała mnie głowa, ale to był inny ból... taki dobry. Nazwy nic mi nie mówiły. Bombonierki Leserów, Krwotoczki Truskawkowe, Wymiotki Pomarańczowe, widziałam kosz pełen różdżek, które zmieniały się w najdziwniejsze przedmioty. Dostrzegłam pióra w różnych odmianach takich, jak samomaczające, samosprawdzające i samoodpowiadające.

Podeszłam do lady i przyjrzałam się maleńkiej drewnianej figurce, która powoli wchodziła po schodkach na podest z szubienicą; wszystko to spoczywało na pudle z napisem: Powtarzalny Wisielec - Zgadnij albo Zawiśnie.

- Pomóc pani w czymś? - odezwał się radosny głos za moimi plecami.

Wyprostowałam się mechanicznie i odwróciłam na pięcie. Stanęłam twarzą w twarz z niezbyt wysokim, krępym mężczyzną. Płomiennorude włosy idealnie kontrastowały z karmazynową kamizelką. Cały nos i policzki obsypane miał piegami. Uśmiechnął się do mnie, ukazując białe zęby.

- Jeśli poszukuje pani czegoś na prezent, to dobrze pani trafiła. Proszę powiedzieć dla kogo. Chłopiec, dziewczynka? W jakim wieku? A może jakieś gadżety na wieczór panieński? U nas znajdzie pani wszystko.

- W zasadzie... - Nie wiedziałam, jak dobrać słowa. Przeczesałam włosy dłonią i spróbowałam się uśmiechnąć. - Nie chcę nic kupować.

- Rozumiem, rozpoznanie wstępne. Mamy kilka próbek. Ron, możesz przynieś mi pudełko z darmówkami? - zwrócił się do drugiego mężczyzny. Ten również miał rude włosy i piegowatą twarz, jednak był wyższy i chudszy od pierwszego.

Zniknął za drzwiami prowadzącymi na zaplecze.

- Proszę się nie fatygować - jęknęłam. - Ja już muszę chyba iść.

- Co pani taka w gorącej wodzie kąpana? W tym sklepie czas się zatrzymał. Tutaj nikt się nie spieszy i wszyscy są dziećmi.

- Dlaczego? - spytałam, patrząc mu prosto w oczy.

- Bo dzieciństwo jest najpiękniejsze. Ja byłem najbardziej szczęśliwy w dzieciństwie.

- Nie wygląda pan na cierpiącego - szepnęłam, przez chwilę miałam wrażenie, że mnie nie usłyszał. Myliłam się. Na jego twarzy zagościł smutny uśmiech. Nie pasował ani do tego mężczyzny, ani miejsca.

- Ten sklep założyłem razem z moim bratem bliźniakiem - rozpoczął swoją opowieść. - Wtedy byliśmy szczęśliwą, choć ubogą rodziną. Było nas wielu. Rodzice, sześciu chłopców i jedna dziewczynka. Pieniądze na ten biznes dostaliśmy od przyjaciela. Wszystko układało się dobrze, choć może wydać się to dziwne, patrząc na okoliczności i czasy. I nagle wszystko się rozsypało. Mój najmłodszy brat wyruszył w niebezpieczną podróż. Nie mieliśmy z nim żadnego kontaktu. Siostra wróciła do szkoły, jednak nie na długo. Porwano ją i zamordowano. Natomiast mój brat bliźniak zginął podczas wojny. Nie potrafię sobie bez niego poradzić. Pewnie pani nie wie o czym mówię, ale to tak, jakby zniknęła jakaś część mnie. Odeszła i już nigdy nie miała wrócić. Ten sklep jest przeszłością. Jest jotą szczęścia, która pozostała po tych strasznych wydarzeniach. Tu nie ma miejsca na smutki i troski.

- Ja... przepraszam, nie wiem, co powiedzieć.

- Przypomina mi pani trochę moją siostrę. Nie z wyglądy i z charakteru też w sumie nie. Była inna. Twarda i mocno stąpająca po ziemi. W zasadzie sam nie wiem, co ma pani z niej. Zaczynam pleść głupoty.

- Powinien pan znaleźć sobie żonę - rzekłam cicho.

- Mam już jedną. Wystarczy mi.

Otworzyłam usta, aby coś jeszcze powiedzieć, jednak przerwał mi skrzyp otwieranych drzwi. Z zaplecza wyszedł mężczyzna o imieniu Ron. Postawił na ladzie duże pudło.

- Tylko nie przesadzaj z obdarowywaniem tej pani - rzekł zasapany.

- Nie marudź, ostatnio obdarowałem twoją żonę.

- Wiem i to był błąd. Wiesz do czego użyła Trzydziestominutowy sen na jawie?

- Mogę się domyślać, że nie potrafiłeś jej zadowolić.

Zachichotałam cicho. Choć znałam tę dwójkę zaledwie od kilku minut, to poczułam do nich niesamowitą sympatię. Byli tacy naturalni, nie grali zabawnych. Oni idealnie pasowali do tego sklepu.

- Poza tym - kontynuował Ron - jest już czternasta dwadzieścia. Mówiłem, że chcę wyjść dzisiaj o tej porze?

- Co? - spytałam lekko zdenerwowana. - Już ta godzina. Przepraszam, muszę iść. Było miło. Do widzenia.

Odwróciłam się na pięcie i przepchnęłam przez tłum klientów. W drzwiach wpadłam na brązowowłosą kobietę, którą skądś kojarzyłam, jednak za nic nie mogłam sobie przypomnieć. Wybiegłam na ulicę i popędziłam brukowaną ścieżką, wprost do gospody Pod Trytonem.

Odetchnęłam, kiedy okazało się, że zdążyłam przed Severusem. Zajęłam miejsce przy jednym ze stolików.

- Mam nadzieję, że nie chcesz tego już nigdy powtarzać - rzekł Severus, obserwując, jak rozczesuję rude włosy. Odłożyłam szczotkę na komodę i przejrzałam się w niewielkim lusterku. Wreszcie widziałam swoją twarz.

- Nie... chyba nie chcę - odpowiedziałam, podchodząc do dużego łóżka. Zdjęłam szlafrok i przewiesiłam go przez oparcie krzesła. - A wiesz czemu?

- Bo nie lubisz tłumu, brudu i podejrzanych typków - oświadczył, kiedy przykryłam się szczelnie kołdrą.

- W sumie to też. Ale bardziej chodziło mi o twoją pracę. Nie chcę widzieć co robisz. Nie chcę asystować przy tych transakcjach.

- Musimy się z czegoś utrzymać.

- Tak, wiem. Dlatego cię nie oceniam. Ale wiesz dobrze, że to nie jest miejsce dla mnie. Wolę zostać tutaj.

Obserwowałam go, kiedy podszedł do mnie i pochylił się nieznacznie. Złożył na moich ustach delikatny pocałunek. To był mój dom. Cokolwiek zostawiłam za sobą i za czymkolwiek miałabym tęsknić.

* * *

Ze specjalną dedykacją dla Jaenelle, która postanowiła poprawić wszystkie post (aby jakoś wyglądały) i w zasadzie prawie kończy. Jestem Ci naprawdę dozgonnie wdzięczna.

Czy Epilog wyklucza pojawienie się miniaturek? Według mnie - nie. Mam nadzieję, że ta się wam spodobała. Może jeszcze kiedyś jakąś opublikuję? Zobaczymy. Nic nie obiecuję.