Śmierć nie daje za wygraną VII

Oskar został u nas na noc. Byłam mu dozgonnie wdzięczna. Zresztą, nie tylko ja. Domyślałam się, że Severus tego nie okaże tak, jak mój wybawca na to zasłużył, ale to nie zmieniało żadnego faktu. Po kolacji zostałam chwilę z Oskarem i wytłumaczyłam mu pokrótce zachowanie mojego współlokatora. Miałam nadzieję, że zrozumie i mu wybaczy.

Wyjechał następnego dnia rano. Obiecał, że jeszcze nas odwiedzi, jednak tym razem z żoną. Chciałam mu wierzyć. Stał się dla mnie kimś ważnym. Przyjacielem… 

 

Siedziałam razem z Severusem w kuchni. W milczeniu piliśmy herbatę. W powietrzu unosiła się gęsta i napięta atmosfera. Było tyle słów, tyle pytań. Wszystko wisiało gdzieś pod sufitem i nie chciało zejść.

- Jak przeżyłeś? – zaczęłam tak cicho, że przez chwilę myślałam, że mnie nie usłyszy.

Skrzywił się. Nie uszło to mojej uwadze. Beznamiętnie bawił się łyżeczką od herbaty. Nie chciał odpowiadać, ale wiedział, że ja nie odpuszczę.

- Chciałem zacząć od nowa - rzekł, nie patrząc mi w oczy. - Miałem przygotowane antidotum. Potterowi wydawało się, że nie żyję, jednak kiedy mnie zostawił zażyłem lek.

- Przeszkodziłam ci?

- W czym?

- W zaczęciu od nowa.

Prychnął cicho i spojrzał mi prosto w oczy. Położyłam swoją dłoń na jego. Drżała, a może obie drżały? Spletliśmy palce.

- Wróciłem do kwatery Czarnego Pana - kontynuował. - Chciałem się przekonać, że żaden śmierciożerca się tam nie zaszył.

- Czyli nie chodziło ci o mnie?

- Nie przerywaj mi. Byłem pewien, że nie żyjesz. Leżałaś nienaturalnie skulona. Twoje ciało miejscami zaczynało się rozkładać. Nie wiem, co mnie tknęło, ale podszedłem do ciebie i... otworzyłaś oczy. Pamiętałaś mnie. Błagałaś, abym uśmierzył ból.

- Nie wahałeś się? Powiedz prawdę.

- Decyzja była zaskakująco szybka. Jaki człowiek zostawiłby drugiego w potrzebie?

- Pewnie nie jeden. Mogłeś mnie po prostu zabić.

- Ale chciałem zacząć nowe życie. Nie mogłem plamić dłoni zaraz po ich oczyszczeniu. To byłoby chore.

Zapadła dłuższa chwila milczenia. Pytania kłębiły się w mojej głowie. Były ich setki, a nawet tysiące. Atakowały, uderzając z zawrotną prędkością w mój umysł. Zamknęłam oczy. Musiałam się skupić. Jego dłoń chwyciła mnie mocniej.

- Jesteś zmęczona - rzekł. - Idź się położyć...

- Nie, jeszcze nie... Severusie, powiedz mi skąd masz pieniądze?

- Nie spodziewaj się niesamowitej historii.

- Chcę tylko prawdy.

- Przez blisko piętnaście lat uczyłem w Hogwarcie. Za nocleg i wyżywienie nie płaciłem, rachunków też nie dostawałem. Wszystkie składniki do eliksirów były kupowane z budżetu szkoły. Siłą rzeczy trochę się tego uzbierało.

- Nie wierzę, że aż tyle, że kupiłeś dom, wyleczyłeś mnie i prowadzimy życie na dość wysokim poziomie.

- Nadal pracuję. Sprzedaję eliksiry na Nokturnie.

- Nie boisz się, że cię rozpoznają?

- Nie, tam każdy człowiek nosi maskę.

- Pokażesz mi kiedyś to miejsce?

- Nie - Ton jego głosu ewidentnie nie dawał sprzeciwu.

Wstałam i zaczęłam krążyć po pokoju. Musiałam sobie wszystko dokładnie poukładać. Wszystko teraz miało być inaczej. Severus obserwował mnie z zainteresowaniem. Śledził każdy mój krok i czuwał w razie, jakbym zasłabła. Tak miało być już zawsze, jednak jedna myśl nie dawała mi spokoju. Jak długo będziemy mogli tu zostać? Kiedy możemy się spodziewać nieproszonych gości?

Na powrót usiadłam na krześle. Spojrzałam mu prosto w oczy i chwyciłam za rękę.

- Severusie - szepnęłam. - Musisz coś zrobić.

Kiwnął głową, dając znak, abym mówiła.

- Widzieli mnie. Hermiona Granger i Harry Potter.

- Czego oczekujesz?

- Zrób coś, aby o tym zapomnieli.

- Jesteś pewna?

- Tak...

Puścił moją dłoń i wstał z krzesła. Szybkim krokiem udał się do przedpokoju. Cały czas szłam za nim. Obserwowałam każdy jego ruch, kiedy zakładał płaszcz. Niczym przykładna żona poprawiłam mu kołnierz.

- Wrócę wieczorem - rzekł, po czym pocałował mnie niespodziewanie.

W moim pokoju nic się nie zmieniło. Te same jasne ściany, sufit i drzwi na mój niewielki balkon. Wygładziłam firankę i usiadłam na brzegu łóżka. Obok mnie leżało ubranie, które miałam na sobie tego feralnego dnia. Wzięłam do rąk lniane spodnie i przyłożyłam do twarzy. Pachniały mieszanką przeszłości, bólu i cierpienia.

W pewnym momencie wyczułam w kieszeni długi przedmiot. Wyjęłam go bez zastanowienia. Była to różdżka Harry'ego Pottera. Ciekawe, jak się poczuł, kiedy zrozumiał, że nigdzie jej nie ma. Obejrzałam ją dokładnie i wymierzyłam w ścinę. Przypadkiem trafiłam prosto na samotną plamę, która była tam odkąd pamiętam. Samotna, opuszczona i zagubiona. Niezdolna, aby się poruszyć, przemieścić, uciec.

Szepnęłam regułkę zaklęcia i machnęłam różdżką. Plama zniknęła.

Nigdy nie czułam się tak słabo jak teraz. Powieki stawały się coraz cięższe niczym wykonane z ołowiu. Kręgosłup stał się materiałową wstążka, zdolną wygiąć się w każdą możliwą stronę. Było już za późno. Za późno, aby powstrzymać nadchodzącą ciemność.

Pamiętam, jak kiedyś leżałam na trawie. Obok mnie był czarnowłosy chłopak. Trzymaliśmy się za ręce. Śmiałam się. Mój towarzysz chciał skraść mi pocałunek, jednak pojawił się Severus. Jego twarz była bez wyrazu. Zwrócił nam uwagę, że podobne zachowanie nie przystoi uczniom. Byłam zła.

Po chwili jednak wszystko się rozmazuje. Przeszłość nie ma znaczenia. Nie chcę jej znać. Blokuję swój umysł w odpowiednim momencie. Obrazy, postaci i dawne uczucia odbijają się od niewidzialnej bariery. Ściana jest silna. Nie przepuści nikogo ani niczego...