Oszukali Śmierć XII

Nie było już nic. Przepadły wszystkie uczucia, wszystkie emocje. Zaufanie, przyjaźń, radość z wspólnie spędzonych chwil, no i miłość. Jak to możliwe, że granica miedzy nimi a nienawiścią jest taka cienka i tak łatwo ją przekroczyć?

Nie użalałam się nad sobą, nie potrafiłam tego robić. Płakałam nad nim, płakałam nad Severusem. Nad mężczyzną, którego obdarzyłam największym uczuciem. Zawiodłam się, tak strasznie się zawiodłam.

Nieważne, co go tchnęło, aby mi pomóc, nieważne, jak to się wszystko skończyło. On tam był. Współpracował z moimi oprawcami, patrzył na moje zmaltretowane ciało. Nie zareagował, w jego oczach nie pojawił się nawet cień współczucia i żalu. Byłam mu obojętna. Mogłam żyć, ale równie dobrze mogłam wtedy umrzeć.

Severusie, jak śmiesz mówić mi o twoich uczuciach do mnie. Wbiłeś mi nóż, a teraz z każdym słowem go przekręcasz…

 

Krzyk, który wydobył się z mojej piersi był jedyną rzeczą, jaką udało mi się z siebie wydusić. Uderzyłam pięścią o drewnianą podłogę. Tylko tyle byłam w stanie zrobić. Z moich oczu nie płynęły łzy. Nie miałyby nawet sensu i większego znaczenia. 

Poczułam, jak czyjeś dłonie chwytają mnie za ramiona. Próbowałam go odepchnąć, jednak był zbyt silny. Zmusił mnie, abym spojrzała mu prosto w czarne, pozbawione uczuć oczy.

- Uspokój się – próbował mnie przygłuszyć. – Już dobrze…

- Dobrze?! – przerwałam mu. – O czym ty mówisz?

- Nie powinnaś widzieć siebie w takim stanie.

- Siebie, SIEBIE!? Chyba mówisz o sobie! Nic nie zrobiłeś, stałeś i patrzyłeś, jak cierpię. Zresztą, mniejsza o to, ty trzymasz ich stronę!

Severus nic nie odpowiedział. Puścił moją twarz i wstał z podłogi. Odwrócił się do mnie plecami.

- Nie myślałem, że we mnie zwątpisz – szepnął.

- Nie wątpię w to, że mi pomogłeś. Nie wątpię w to, że dzięki tobie żyje. Po prostu ja…

Zakryłam twarz dłońmi. Poczułam się oszukana i zdradzona. Obdarta z resztek samodzielności i intymności. Miałam tyle pytań, których nie mogłam mu zadać, nie potrafiłam. Był mi winny wyjaśnienia, których nie chciałam słyszeć.

Powinnam się bać widoku mojego ciała,  powinnam wyobrazić sobie ból, który czułam. Jednak działo się ze mną coś zupełnie innego. Tamta dziewczyna była mi obca. Przez tę chwilę byłam wdzięczna, że niczego nie pamiętam z przeszłości.

- Severusie, ja… - przełknęłam głośno ślinę. – Chcę wrócić do domu.

Odwrócił się i spojrzał na mnie tymi samymi zimnymi oczami, które widziałam we wspomnieniu.

- Skoro taki jest twój wybór – odpowiedział, po czym wyciągnął różdżkę.

Było mi już wszystko jedno co zrobi. Mogłam się tylko domyślać, że zabierze mi wspomnienia wspólnie spędzonych lat.