Oszukali Śmierć VIII

Zbliżyłam się do niego. Patrzyłam mu głęboko w czarne oczy. Moje serce załomotało w piersi. Chciałam być z nim już na zawsze. Moje usta musnęły jego suche wargi, po czym oderwałam się szybko.

- Pozwól mi – szepnęłam mu do ucha. – Proszę, pozwól mi…

Nic nie odpowiedział. Jednym ruchem podniósł moje chude ciało i posadził okrakiem na swoich kolanach. Objął moją buzię zimnymi dłońmi. Poczułam dreszcze na całym ciele. Wplotłam palce w jego czarne włosy. Przyciągnął moją twarz ku swojej i pocałował. Ale nie był to taki byle jaki całus, tylko gorące, namiętne zbliżenie. Jego język pieścił moje podniebienie.

Dlaczego nie mogłam zatrzymać tej chwili? Dlaczego wszystko musiało się skończyć? Czułam jeszcze delikatny posmak jego pocałunku. Tego wspomnienia nikt mi nie zabierze.

Znów patrzyliśmy sobie prosto w oczy. Dystans między nami widocznie się zmniejszył.

- Severusie – zaczęłam cicho.

Mężczyzna spojrzał na mnie zachęcająco. Westchnęłam  głośno.

- Kiedy zaczniesz mnie uczyć czarować?

Jego brwi uniosły się ze zdziwieniem. Najwyraźniej spodziewał się zupełnie innego pytania. Jednak po chwili uśmiechnął się niezauważalnie.

- Jesteś co najmniej niemożliwa.

Oparłam czoło o jego tors, aby nie zauważył mojego szkarłatnego rumieńca.

Czułam, jak delikatnie gładzi moje włosy i kreśli niewielkie okręgi na prawej łopatce. Nigdy nie czułam niczego podobnego. Jak to możliwe, że mieszkaliśmy razem te kilka lat, a ja nie widziałam w nim człowieka, którego potrafię pokochać?

- Zaczniemy za kilka dni. Jak tylko ci się polepszy – dodał.

- Obiecujesz?

- Obiecuję… a teraz się trochę prześpij.

Mijały dni. Choć przez chwilę wydawało się, że zima da sobie spokój i wróci w następnym sezonie, to jednak nas wykiwała. Mrozy, które przyszły w lutym, były tak silne, że wychodziłam tylko do najbliższego sklepu. Severus nie zostawiał mnie już samej, szczególnie, że mój wzrok nadal był uszkodzony. Starałam się nie myśleć o kobiecie, która przedstawiła się Hermiona. Wmawiałam sobie, że  wystraszyła się, kiedy upadłam na podłogę i po prostu uciekła w panice.  On nie mógł zrobić jej krzywdy, bo… no właśnie… bo nie mógł.

Pewnego czwartkowego południa spełniło się moje marzenie, które zaprzątało mi głowę przez ostatnie dni. Severus postanowił udzielić mi pierwszej lekcji magii. Próbowałam się opanować i powstrzymać wyobraźnię. Rozum wiedział, że mężczyzna zacznie od podstaw, jednak taki mały diabełek wolał coś bardziej… rozjątrzonego? Tak, to chyba najlepsze słowo.

Wyprostowana usiadłam na kanapie, przegryzłam dolną wargę. Długie, rude włosy zasłaniały część mojej twarzy. Severus zajął miejsce obok mnie. Spojrzał na mnie badawczo.

- Chyba nie liczysz, że zaczniemy od pojedynków? – zapytał.

Zdjęłam z nadgarstka gumkę i spięłam nią włosy na czubku głowy.

- To z magią nie jest tak jak z pływaniem?

- Przekonamy się…

Mężczyzna podał mi różdżkę, którą dostałam od niego kilka tygodni temu. Wzięłam kilka głębokich wdechów i zaczęliśmy lekcję.

Ćwiczenia mijały szybko, wręcz zbyt szybko. Bez problemu przesuwałam, podnosiłam i przywoływałam przedmioty. Nie widziałam też problemu w ich transmutacji. Czułam się szczęśliwa. Tak, jakby wróciła do mnie choćby mała część przeszłości. Z mojej twarzy nie schodził uśmiech. Po kilku godzinach poczułam zmęczenie. Nie potrafiłam zrozumieć dlaczego. Severus jednak cały czas pozostawał czujny.

- Kończymy? – zapytał, kiedy moje powieki same się zamknęły.

W odpowiedzi kiwnęłam delikatnie głową.

- Mogę cię jeszcze o coś zapytać?

Spojrzał na mnie zachęcająco.

- Skąd masz tę różdżkę?

Zastanowił się przez chwilę. Najwyraźniej chciał odpowiednio dobrać słowa.

- To jest twoja różdżka – rzekł, patrząc mi w oczy. – Miałem ją cały czas.

- Dlaczego dałeś mi ją dopiero teraz? – Nie mogłam tego pojąć.

- Nie byłaś gotowa. Zresztą, nadal jesteś słaba. Magia cię wyczerpuje.

Na mojej twarzy pojawił się grymas niedowierzania.

- Każdy czarodziej męczy się przy czarach? – zapytałam zbita z tropu.

- Nie. – Severus nie patrzył mi już w oczy. Błądził wzrokiem gdzieś po ścianach. – Tylko ciebie…

Nie potrafiłam tak szybko myśleć, a on dobrze o tym wiedział.

- Co to znaczy? – dopytywałam się już lekko drżącym głosem.

- To, że nie potrafię cię wyleczyć z tej klątwy. Byłem pewien, że to minie z czasem. Myliłem się… Każde, nawet najprostsze zaklęcie odbiera ci zdrowie.

Moje oczy zrobiły się ogromne jak talerze. Skąd wziął pomysł na taki głupi żart? Chociaż nie, momencik, Severus nigdy nie żartował. Czyli to też była prawda. Straszna, bezceremonialna prawda.