Oszukali Śmierć I

Nie chcę mieć już nic wspólnego z mrocznymi pomieszczeniami. Kiedy przebywam w ciemnościach, ogarnia mnie paniczny strach. Nocą nie jest łatwiej. W mojej sypialni muszą palić się co najmniej trzy świece. Jeśli jest inaczej, to ogarnia mnie uczucie paniki. Krzyczę, płaczę… czasami nie daję  rady nawet oddychać. On mówi, że to przez wydarzenia z przeszłości. Pewnie ma rację. Tyle że ja ich nie pamiętam. Nie kojarzę nic z poprzedniego życia. Nawet własnego imienia…

Całe miasteczko zasypał śnieg. Gruba, zimna kołdra białego puchu przysłoniła zielone trawniki i brukowane chodniki. Słońce znajdowało się coraz niżej na horyzoncie. Jego promienie nie pieściły tak jak latem. Obojętnie dotykały zmarznięte nosy i policzki. Nie lubiłam zimy. Może dlatego, że wcześniej zapadał zmrok? A może po prostu należałam do ciepłolubnych? Owinięta w koc z kubkiem parującej herbaty i ciekawą powieścią, którą on mi kupił. To była codzienność. Tylko od święta siadaliśmy razem i dyskutowaliśmy o bieżących sprawach. Czasami uczył mnie najprostszych rzeczy, które możliwe, że kiedyś potrafiłam. Sielankowy obraz, kilku wspólnie spędzonych lat, dzisiaj miał się zburzyć.

 

Czy robienie zakupów zazwyczaj jest domeną kobiet? Może i nie jest to zły układ w momencie, kiedy na tym kończy się moja kuchenna przygoda. Przedzierałam się do jedynego sklepu spożywczego w okolicy, uważając, aby nie przewrócić się na oblodzonym chodniku. Skórzane kozaki na małym obcasie raczej nie ułatwiają poruszania się o tej porze roku. Płaszcz do kolan zresztą też nie. Nie wspominając już o grubym szaliku zasłaniającym pół twarzy.

W myślach powtarzałam całą listę zakupów. Czasami miałam problemy z zapamiętaniem nawet tak banalnych rzeczy. No ale, kto by się pofatygował zapisać wszystko na kartce? Ja nie, a tym bardziej nie on.

Nagle, nie wiadomo skąd usłyszałam dzwonek. Podniosłam wzrok, który jeszcze niedawno był wbity w czubek moich butów i automatycznie odskoczyłam w bok.

Kilka centymetrów ode mnie wyhamował opatulony facet na dwukołowym pojeździe. Jego nazwę miałam na końcu języka.

- Wszystko gra? – zapytał.

- Czy wszystko gra? – powtórzyłam jego pytanie. – Pan chyba oszalał! Jeździć po lodzie na tym… tym czymś? A poza tym, jazda po chodniku jest chyba zabroniona.

Przez dłuższy czas panowało milczenie. Patrzyła na mnie, jak na zjawisko z innej planety. Jego ciemnoniebieskie oczy lustrowały mnie dokładnie.

- To jest rower – rzekł po chwili.

- Wiedziałam…

- Ale nie powiedziałaś.

- Poza tym, nie przypominam sobie, abym była z panem na ty.

Mężczyzna wydawał się być coraz bardziej rozbawiony. Wyciągnął w moją stronę prawą dłoń opatuloną w brązową rękawiczkę.

- Oskar – rzekł.

Uśmiechnęłam się pod nosem, po czym odwzajemniłam gest.

- Drogi Oskarze. – Dokładnie akcentowałam każdą sylabę. – Jeśli nikt cię tego nie nauczył, to może mi się uda. Zapamiętaj sobie, że to kobieta powinna przedstawić się pierwsza.

Jegomość w jednej chwili spoważniał.

- A mogę poznać twoje imię? – zapytał nieśmiało.

- Ja…

- Ginny! – dobiegł mnie znajomy krzyk.

Zacisnęłam powieki i odwróciłam się na pięcie. Kilka metrów od nas stał on. Czarnowłosy mężczyzna owiany w ciemny, długi płaszcz. Nie musiałam nawet spojrzeć na jego twarz. I tak nie dostrzegłabym żadnych emocji.

- To twój ojciec?

Nie odpowiedziałam Oskarowi. Po prostu ruszyłam w stronę Severusa.