Śmierć nie daje za wygraną II

- Obiecaj mi, że nie będziesz pakować się w żadne kłopoty – rzekł Severus, biorąc do ręki skórzaną walizkę.  

- Obiecuję – szepnęłam cicho. – Wracaj jak najszybciej.

Wspięłam się na palce i złożyłam na jego ustach delikatny pocałunek. Severus zamyślił się na chwilę i rozejrzał po przedpokoju. Jego wzrok zatrzymał się na drzwiach z ciemnego drewna.

- Nie wpuszczaj nikogo, wychodź tylko do sklepu i nie spal kuchni. Najpóźniej za trzy tygodnie będę z powrotem.

- Uważaj na siebie – dodałam, chwytając go za rękę.

Pokiwał delikatnie głową, po czym przytulił mnie mocno. Oparłam głowę o jego ciepły tors. Uderzył mnie jego przyjemny zapach, który chciałam szczegółowo zapamiętać. Poczułam, jak jego wargi chwytają płatek mojego ucha.  Ssał go bardzo subtelnie. Z mojej piersi wyrwało się mimowolne westchnięcie. Wywołało to dreszcze i ciarki na całym ciele. Wiedział dokładnie czego mi trzeba i jak mnie zadowolić. W tym momencie najchętniej przywiązałabym się do niego i już nigdy nie opuściła – nawet na chwilę.

- Do zobaczenia, Ginny – jęknął, prosto do mojego ucha.

- Do zobaczenia, Severusie…

Z rozdrażnieniem zatrzasnęłam powieść oprawioną w granatową okładkę. Głupota bohaterów to jedno, ale w sumie nie można ich winić. Oni nic nie poradzą na chorą wyobraźnię autora. Powinno się zabronić wydawać takie książki. One nie mówią absolutnie nic o prawdziwym życiu. Z postaci aż kipi idealizm i wystudiowane gesty. Nie potrafią nas niczym zaskoczyć tak, jakbyśmy wszyscy byli najlepszymi psychologami wnikającymi głęboko w architekturę ludzkiego umysłu. Wszyscy oni zawierają naiwne małżeństwa, które kończyłyby się, gdyby dopisać jeszcze jedną stronę.

Odłożyłam powieść na stolik i leniwie ruszyłam się z kanapy. Od zniknięcia Severusa minął dokładnie miesiąc, a ja nie miałam od niego nawet króciutkiej wiadomości. Wiedziałam, że robi to dla mnie. Zbyt dobrze go znałam, aby nie zdawać sobie sprawy, że wróci dopiero, jak zakończy swój plan z powodzeniem. Jednak brakowało mi go w tak wielu aspektach. Jako opiekuna, przyjaciela, towarzysza, powiernika, mężczyzny i… kochanka. Martwiłam się, tak strasznie się martwiłam. Miałam wrażanie, jakbym nigdy wcześniej nie czuła takiej troski. Może po prostu nikogo przed nim tak bardzo nie kochałam?

Skierowałam swoje kroki do biblioteki. Odłożyłam książkę na jedną z górnych półek. Chciałam zabrać następną, bardziej zachęcającą, jednak usłyszałam dźwięk dzwonka. Wzięłam głęboki wdech i podeszłam do drzwi. Nie zaprzątając sobie głowy obietnicą złożoną Severusowi, otworzyłam je ze skrzypem.

- Tak?... – Kiedy zobaczyłam twarz stającej w nich kobiety, głos ugrzązł mi w gardle, a usta pozostały otwarte, jakby chciały powiedzieć coś jeszcze.

Młoda, bo zaledwie dwudziestoparoletnia kobieta patrzyła na mnie bystrymi, brązowymi oczami. Jej włosy były w kompletnym nieładzie. Na twarzy błąkał się niewyraźny uśmiech. Ubrana była tak, jakby właśnie wybierała się na bal przebierańców lub przybyła tu z innej epoki. Obcisła koszulka w pionowe paski nie do końca mieściła jej obszerne piersi. Na to kraciasty sweter z za krótkimi rękawami i kloszowata spódnica w grochy. Całość utrzymywała w tonacji wszystkich kolorów tęczy.

Widziałam ją wcześniej, jednak wtedy była elegancka i zadbana.

- Ginny – szepnęła, robiąc krok do przodu. – Wiedziałam, że to mi się nie przyśniło.

Zrobiłam krok do tyłu i chciałam zatrząsnąć drzwi, jednak jej stopa je przytrzymała. Starałam się panować nad sobą. Bałam się paniki i tego, co może się stać, jak zdenerwuję się tak, jak przy naszym ostatnim spotkaniu. W tej chwili oddałabym wszystko, aby Severus był za mną. Naiwnie uszczypnęłam się w ramię, jednak to nic nie dało.

- Ginny. – Usłyszałam jej lekko rozbawiony głos. – Musisz ze mną pojechać, oni twierdzą, że zwariowałam i…

Kobieta wyczuła, że  nie jest tu mile widziana. Niestety nie poddała się. Pchnęła drzwi z niewiarygodną siłą.

- Uspokój się, przecież nic ci nie zrobię.

Strach ogarnął całe moje wnętrze. Nie miałam już różdżki. Byłam bezradna i bezbronna.

- Wynoś się – jęknęłam, jednak mój głos nie zabrzmiał zbyt przekonująco.

- Nie, Ginny. Nie zostawię cię. Oni muszą wiedzieć, że żyjesz. Rozumiesz?

- Nie, nie rozumiem i nie chcę zrozumieć!  Miałaś nic nie mówić, miałaś odejść i zapomnieć. Ostrzegałam cię!

Na twarzy kobiety pojawił się szalony uśmiech. Wyciągnęła różdżkę i wymierzyła nią we mnie. Cofnęłam się o krok, przewracając przy tym wieszak z wiosennymi płaszczami. Narobiłam przy tym niezłego huku, jednak ona nawet nie mrugnęła.

- Musisz mu pomóc – dodała. – Pomóc Harry’emu. Wiem, że cały czas go kochasz, zresztą, tak samo jak on ciebie.

- Posłuchaj mnie uważnie, ja…

Nie dokończyłam. Napastniczka machnęła różdżką, a snop czerwonych iskier ugodził mnie w pierś. Nie czułam bólu. Moje ciało powoli zaczęło osuwać się na podłogę. 
 

Kochany Severusie!

Stało się. Najpierw ty nie potrafiłeś mnie oddać, potem ja nie chciałam odejść. Oboje dorośliśmy do tej miłości. Stała się ona czymś więcej niż tylko czułymi słówkami i miłymi gestami.

Choć wydaje się to być nierealne, to zakochałam się w Tobie bez pamięci. Lubiłam zatapiać dłonie w Twoich czarnych włosach, kreślić malutkie kółeczka na Twoim karku i wsuwać język do Twych ust, aby delikatnie wypieścić Twoje podniebienie.

Ach, Kochanie! Dałeś mi to, o co sama nie dałabym rady prosić. Nie ośmieliłabym się upraszać o Twoje względy. Przez tyle lat obserwowałam Cię z nad powieści i zastanawiałam, co tak właściwie o mnie myślisz. Byłeś zagadką, której rozwiązanie ciągle mi się wymykało.

Jak sądzisz, czy gdybyśmy cofnęli czas, to pocałowałbyś mnie wcześniej? Dalibyśmy naszym ciałom więcej okazji do maksymalnego zbliżenia się do siebie?

W sumie jest to teraz bez większej różnicy. Uratuj mnie ze szponów tej wariatki, błagam Cię. I to nie jako kobieta i kochanka, lecz ta bezbronna, mała, zagubiona dziewczynka, której kilka lat temu wręczyłeś misia, aby nie męczyła się tak bardzo w czasie nieprzespanych, z powodu niepojętego bólu, nocy.  

Twoja na wieki – Ginny

Pomarańczowy samochód mknął asfaltową jezdnią. Przy głośnych dźwiękach dobiegających z radia żegnałam się z jedynym miejscem, jakie było w mojej głowie. Domem wiążącym się z dobrymi i złymi wspomnieniami. Widocznie tak właśnie chciał ten paskudny los. Abym zniknęła z życia Severusa…

Cóż, są takie sporawy, których słowami opisać się nie da.