Oszukali Śmierć VI

Wbiegłam do domu. Śmieci na twarzy dawały mi tylko trochę czasu na ukrycie się, a coś mi mówiło, że ta baba tak łatwo mi nie odpuści. W mojej głowie wzrastało uczucie paniki. Co będzie, jak całe moje życie straci sens? Zmieni się nie od poznania? Gdzie był, do piernika, Severus! Przecież miał mnie bronić przed pasożytami z przeszłości. A może w tym momencie zachowywałam się jak kretynka? Może powinnam do niej wyjść i zmusić ją do wyznania mi prawdy?

Bez zastanowienia chwyciłam różdżkę, którą kilka dni temu dostałam od Severusa. Nie dał mi jeszcze żadnej lekcji, ale przecież ona o tym nie wie. Nie mając lepszego pomysłu, skuliłam się za jego szarym fotelem. Jeśli wejdzie do domu od frontu, to nie ma szans, że mnie zobaczy.

Tak, jak się spodziewałam, po chwili usłyszałam uderzenia obcasów o parkiet. Szła pomału, jakby bała się stawiać kolejne kroki. Błagałam w duchu, aby odwróciła się na pięcie i wyszła. Nic takiego nie nastąpiło. Próbowałam przełknąć gorzkie łzy strachu i nie wydać z siebie żadnego szlochu. Słone krople płynęły strumieniami po moich bladych policzkach. Gdzie on  jest!?

- Błagam cię, wyjdź. – Usłyszałam jej trzęsący się głos.

Bała się tak jak ja albo nawet bardziej. Mogłam to wykorzystać. Nastraszyć ją tak, że już nigdy by tu nie wróciła. Napastniczka zbliżała się do mnie niebezpiecznie. Raz kozie śmierć.

Wstałam tak gwałtownie, że zakręciło mi się w głowie. Z piersi kobiety wydarł się przeraźliwy krzyk. Zagroziłam jej różdżką.

- Spadaj stąd! – krzyknęłam, choć zabrzmiało to bardziej jak jęk.

- Ginny, nie poznajesz mnie? To ja Hermiona. Odłóż tę różdżkę, przecież możemy porozmawiać.

Lustrowałam ją wzrokiem. Próbowałam sobie przypomnieć, skojarzyć choćby najdrobniejszy szczegół. W głowie miałam zupełną pustkę.

Hermiona – powtarzałam sobie do znudzenia. Nic. Zero wspomnień.

- Dobrze ci radzę, wyjdź stąd jak najszybciej – jęknęłam, zalewając się kolejną falą łez.

- Powiedz mi, z kim tu mieszkasz? Widziałam męski płaszcz i buty. Boisz się go? Trzy…

- Powiedziałam ODEJDŹ! – wrzasnęłam, przerywając jej.

Zapadła chwila milczenia. Patrzyła na mnie wystraszona, jakby cały czas nie wierzyła w to, co zobaczyła. Po chwili spuściła wzrok. Odetchnęłam z ulgą, mając wrażenie, że zaraz sobie pójdzie. Pomyliłam się.

- Co powie Harry, jak dowie się, że żyjesz? – zadała pytanie sama sobie. – On nadal cię kocha, wiesz?

Harry, jaki znowu Harry!? Do diabła z tym wszystkim. Może to tylko sen? Potworny koszmar, spowodowany moimi głupimi pytaniami? Tylko dlaczego nie budzę się z krzykiem jak zazwyczaj?

- Nie znam żadnego Harry’ego…

- A twoi rodzice? Oszaleją z radości, jak im powiem. Ron, George, Percy, Charlie, Bill, przecież musisz im powiedzieć, że…

- NIE! Nie mam zielonego pojęcia o kim ty mówisz! Nie masz prawa im o mnie wspominać.

- Ale to twoja biologiczna rodzina!

- On jest moją rodziną.

- Jaki on?

Nie odpowiedziałam. Poczułam, jak przez moją głowę przeszła kolejna fala bólu. Mimowolnie wypuściłam różdżkę z ręki i zacisnęłam powieki. Wszystko się we mnie kotłowało. Moja przeszłość zaczęła się rozszerzać. Do bólu i ciemności dołączyło kilka imion i twarz tej kobiety. Tylko dlaczego ona się uśmiechała? Pokazywała mi długie białe zęby. Skąd ona je wzięła? Przecież jeszcze przed chwilą miała idealne. Co na jej głowie robiła ta burza kręconych włosów? Jeszcze przed chwila miała modne uczesanie? Z jej twarzy zniknął cały makijaż, a rysy nabrały dziecinnego wyglądu.

Usłyszałam krzyk, a raczej pełen strachu i cierpienia wrzask. Jak wielkie było moje zdziwienie, kiedy zrozumiałam, że wydobył się z mojej piersi. Nie było już nic. Tylko jedna wielka wirująca przestrzeń wokół mnie. Kolana się pode mną ugięły. Upadłam na zimną posadzkę…

 

Brnęłam przez śnieg. Przedzierałam się przez zaspy. Miałam wrażenie, że moje stopy zamarzły. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę dlaczego. Odziane były w obcisłe, czarne, skórzane kozaki na wysokiej szpilce. Nie potrafiłam w nich iść. Moje nogi wykrzywiały się z każdym , nawet najostrożniejszym, krokiem. Potarła ramiona. Śliwkowy płaszcz ziębił a nie grzał.

Nagle usłyszałam dzwonek. Podniosłam wzrok i automatycznie odskoczyłam w bok. Z naprzeciwka, wprost na mnie, jechał pomarańczowy rower, za którego kierownicą siedziała kilkunastoletnia dziewczyna z szerokim uśmiechem na twarzy. Jej długie rude włosy opadały na chude, piegowate, niczym niezakryte ramiona. Zahamowała kilka centymetrów ode mnie, po czym spojrzała mi prosto w oczy. W jej dużych, jasnobrązowych tęczówkach dostrzegłam własne odbicie. Jej chudziutkie ciało zakrywała jednie cieniutka, biała jak śnieg sukienka na ramiączkach.

- Uważaj jak jeździsz – rzekłam oskarżycielskim tonem.

Nic nie odpowiedziała. Kąciki jej warg podniosły się jeszcze wyżej, ukazując sznur białych zębów.

- Bawi cię to? – Moja cierpliwość pomału się wyczerpywała. – Jak masz na imię?

- Ginny…

Przez moje ciało przeszedł dreszcz i nie był on spowodowany ukłuciem zimna. Moja żuchwa opadła z wrażenia.

- Ja jestem Ginny…

- Nie, ty jesteś Ginevra. Twoje dzieciństwo się skończyło, kiedy ja odeszłam. Nie interesuje cię przeszłość, więc ty też mnie nie interesujesz. Nie licz, że jeszcze kiedyś do ciebie wrócę. Jest mi dobrze samej. Nawet nie wiesz jak dobrze. Niczym niezmącona wolność.

- Uważasz, że ja jestem zniewolona? – zapytałam, a po moim policzku popłynęły dwie słone krople.

- Oczywiście, że tak – zachichotała ironicznie. – Dorośli są niewolnikami dzieciństwa.

- Ale ja nie mam już dzieciństwa. Sama to przyznałaś.

Potworne monstrum podniosło lewą brew. Ten nawyk był mi doskonale znany.

- Więc jesteś w jeszcze gorszej sytuacji. – Wzruszyła ramionami, po czym położyła małe stópki na pedały. – Jesteś zdana tylko na siebie, skoro nie masz nawet swojego właściciela. To smutne. Dorośli potrzebują czasami dzieci.

Ruszyła, wymijając mnie zwinnie. Mechanicznie odwróciłam się na pięcie, ale już jej nie dostrzegłam. Poczułam na twarzy powiew zimnego wiatru.

- Wracaj! – krzyknęłam do pustej ulicy, a po moich policzkach popłynęło jeszcze więcej łez. – Nie możesz mnie teraz zostawić…

Kolana się pode mną ugięły. Boleśnie uderzyłam o oblodzony chodnik.

Krzyczałam. Nie miało to większego sensu, ale jedyne z czego czerpałam teraz przyjemność, to ból pozdzieranego gardła. Chciałam skupić się na krzyku. Nie czuć nic…

Nagle poczułam szarpnięcie, moje ciało ogarnęła nagła fala ciepła…