Śmierć nie daje za wygraną III

Pomarańczowy ford mknął asfaltową drogą. Starałam się nie myśleć, nie być i nie istnieć. Chłodny, wiosenny wiatr wpadał do środka przez lekko uchylone okno. Jego podmuchy wprawiały w ruch moje rude pukle. Na przedramionach pojawiła się gęsia skórka. Potarłam je energicznie.

- Na tylnym siedzeniu leży sweter, możesz się nim okryć – zaproponowała kobieta siedząca na miejscu kierowcy.

- Mam w nosie twój sweter – jęknęłam.

- Ginny, daj spokój, tu chodzi o mnie i o ciebie, to znaczy przede wszystkim o ciebie.

- Hermino…

- Hermiono – poprawiła mnie, a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

 - Wszystko mi jedno.

Obserwowałam, jak jej ciało pochyla się nisko nad kierownicą. Duże piersi falują na każdym pagórku i nierówności. Na jej twarzy błąkał się szalony uśmiech, a w oczach czaiły się iskry obłędu. Nie przypominała już tej samej kobiety, która przypadkiem wpadła do mojego życia pół roku temu.

Wiedziałam, że muszę coś wymyślić. Uratować skórę i jeszcze nie wiem jak, ale wrócić do domu. Cały czas jechałyśmy lasem. Moje szanse na ucieczkę były większe, jednak rosły również możliwości zagubienia się w gąszczu.

Nagle przyszedł mi do głowy pomysł. Głupi, bo głupi, ale może warto spróbować.

- Zatrzymaj się! – wrzasnęłam.

- Co? – zdziwiła się, nie odrywając wzroku od przedniej szyby.

- Powiedziałam zatrzymaj się. Niedobrze mi. Chyba nie chcesz, abym zapaskudziła ci tapicerkę.

- Wytrzymasz… jeszcze kawałek.

- Nie, nie wytrzymam. – Teatralnie zasłoniłam usta dłonią i wydałam z siebie dziwny, gardłowy dźwięk. Najwyraźniej jej to nie ruszyło. W odpowiedzi wcisnęła tylko pedał gazu. Wszystkie mijane drzewa wydawały się być tylko zieloną smugą. Instynktownie zapięłam pas bezpieczeństwa.

- Już ci lepiej? Zawsze wiedziałam, że wzrost prędkości pomaga przy chorobie lokomocyjnej. Adrenalina robi swoje z człowiekiem.

Odruchowo zamknęłam oczy, nie chciałam na nic patrzeć. Jedyne, co nas teraz mogło czekać, to rozbicie na najbliższym drzewie.

Severusie, zawsze robiłeś wszystko z miłości do mnie. Lecz dlaczego teraz zostawiasz mnie na pastwę tej wariatki? Może za bardzo w ciebie wierzyłam? Przecież nie jesteś bogiem, który wie, co się ze mną dzieje w danej chwili. Kochanie, tak bardzo chciałabym poczuć cię jeszcze raz.

- Spójrz – usłyszałam głos Hermiony. – Dojeżdżamy.

Widok, który ujrzałam po otwarciu oczu zdziwił mnie jeszcze bardziej. Znajdowałyśmy się w dość dużym mieście. Nigdy nie widziałam tylu ludzi na raz. Takich różnorodnych i kolorowych. Do tego ogromne domy, w których nie możliwe było, aby mieszkała jedna osoba. Poczułam pulsowanie w skroni. Jeszcze tego brakowało, abym dostała ataku bólu.

Nie targały mną żadne emocje. Strach już dawno minął, a ciekawość nie miała sensu. Znając mnie, wpakowałabym się w jeszcze większe tarapaty.

- Wiedziałaś, że tu jest morze? – zapytała po chwili.

Nic nie odpowiedziałam.

 - Pokażę ci je – dodała, uśmiechając się coraz szerzej.

Chciałam zaprzeczyć. Krzyknąć na całe gardło, że mam w głębokim poważaniu ten zbiornik wodny. Przez chwilę, pomyślałam nawet, że jak zacznę nawoływać pomocy, to ktoś na pewno zareaguję. Tylko jaką miałam gwarancję, że nie wpadnę w gorsze łapy?

Morze dostrzegłam już z daleka. Wyglądało jak ogromna kałuża wylana przez olbrzyma. Nigdy nie widziałam czegoś równie czarownego. Mieniło się tysiącami barw, od błękitów po granaty z lekką domieszką zieleni. Na nieznacznie wzburzonej tafli wody ujrzałam małe, białe statki. Wiele bym dała, aby choć przez chwilę znaleźć się na jednym z nich.

 Byłyśmy coraz bliżej morza. Po tej stronie nie było plaży, tylko dość duży port. Zbyt długo rozczulałam się nad tym widokiem. Nawet nie zauważyłam, kiedy Hermiona przyspieszyła i zboczyła z drogi. Samochód wjechał na soczyście zielony trawnik i wręcz pędził w stronę głębokiej wody.

- ZWOLNIJ!!! – wrzasnęłam. – Chcesz się utopić?!

Nie słuchała. W jednej chwili wspaniały i zapierający dech w piersiach ocean stał się niebezpiecznym żywiołem destrukcji.

Przez głowę przeleciała mi jedna, głupia myśl – czy w poprzednim życiu potrafiłam pływać? Podobno tego się nie zapomina.

Spojrzałam na Hermionę. Po jej twarzy błąkał się szalony uśmiech. Chciałam szarpnąć za kierownicę, jednak kobieta miała więcej siły. Bez trudu odepchnęła mnie na siedzenie.

- Nie bój się! – krzyknęła, próbując przygłuszyć głośny rockowy kawałek, który akurat grali w radio. 

Raz… - Severusie, pomóż mi.

Dwa… - Severusie, pamiętaj mnie.

Trzy… - Severusie, kocham cię.

Trzask… - Severusie…

Nagłe uderzenie chłodu wstrząsnęło moim ciałem. Czułam, jak obca siła chce wyrwać mnie z niewygodnego siedzenia. Otaczały mnie miliony uwolnionych, małych bąbelków. Wstrzymałam oddech i zmusiłam się do otwarcia oczu. Samochód opadał na dno bardzo szybko, zbyt szybko. Od słonej wody szczypały mnie oczy. Czułam, jak zaczyna brakować mi tchu. Szarpałam za pas bezpieczeństwa. Dopiero po dłuższych chwili udało mi się uwolnić. Kątem oka dostrzegłam Hermionę. Jej widok przeraził mnie tak bardzo, że rzuciłam się na klamkę.

Patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami. Jej usta wykrzywiły się w ironicznym uśmiechu, ukazując sznur białych zębów. Przez moment nawet do mnie pomachała swoją kościstą dłonią.

Kiedy drzwi się otworzyły, ogarnęła mnie niesamowita ulga. Uczucie nieopisanej radości. Wypłynęłam z samochodu i dziko machając rękoma, starałam się dopłynąć do powierzchni. Zarys jasnego, wiosennego słońca był coraz bliżej. Dopiero teraz doceniłam to, że mam na sobie tylko koszulkę i lniane spodnie. Choć drżałam na całym ciele, to nic nie ciągnęło mnie w granatową otchłań.

W chwili, w której udało mi się złapać powietrze, czułam się jak nowonarodzona. Potrząsnęłam głową, strzepując część wody z włosów. Na brzegu dostrzegłam niewielki tłum gapiów. Jeden facet ściągał buty i już chciał wskakiwać do morza, jednak kiedy mnie zobaczył zawahał się. Jednak ja doskonale wiedziałam, że bez względu na to, co sądzę o Hermionie muszę jej pomoc.

  - W samochodzie jest uwięziona kobieta! – krzyknęłam. – Po…

Nie dokończyłam. Poczułam szarpnięcie za kostkę. Zupełnie niekontrolowany krzyk wyrwał się z mojej piersi. Zakrztusiłam się słoną wodą. Szłam na dno, a ktoś bez wątpienia mi w tym pomagał.

- Nie uciekniesz. – Usłyszałam lekko zagłuszony syk. – Wszyscy dowiedzą się, że żyjesz, a wtedy przeproszą mnie za to, że potraktowali mnie jak wariatkę.

Moje ciało stało się ciężkie. Ciążyło mi tak bardzo, że nie dałam rady utrzymać go w pełnej świadomości.