Oszukali Śmierć XIII

Stał naprzeciwko mnie z wyciągniętą różdżką. Obserwował mnie zimnymi, czarnymi oczami. Dzieliły nas zaledwie dwa metry, a wydawały się być wiecznością. Po moim policzku płynął strumień niewymuszonych łez. Mój Severus… czy kiedykolwiek będę mogła tak jeszcze powiedzieć?

Byłam zmienna, on stały. Zawsze taki sam, zawsze targały nim te same uczucia. To mnie nie dało się zrozumieć. To ja udawałam kogoś, kim nie byłam. Płakałam z byle powodu, śmiałam się, kiedy nie działo się nic zabawnego. Tak często nie wiedziałam czego chcę. Być z nim, czy wrócić do rodziny. Jak więc mogłam teraz od niego wymagać, aby postąpił wbrew swojej woli i to tylko dlatego, bo ja mam kolejne wahania nastrojów. Nie, to nie mogło tak się zakończyć.

- Severusie – jęknęłam, po czym na kolanach zbliżyłam się do niego. Objęłam jego kolana rękoma. – Nie chcę, błagam, odłóż tę różdżkę…

Z mojej piersi wyrwał się głośny szloch. Wtuliłam twarz w jego czarną szatę.

Po chwili poczułam jego zimną dłoń na ramieniu. Wiódł nią po mojej szyi, a później uniósł twarz za podbródek. Musiałam spojrzeć mu prosto w oczy. Mogłam przysiąc, że widzę w nich iskierki zrozumienia.

- Kochasz mnie? – zapytałam, dławiąc się łzami. – Nie zostawisz mnie?

- To ty chciałaś mnie zostawić – naprostował.

- Ale…

Severus uklęknął przede mną. Odłożył różdżkę na podłogę i chwycił moją twarz w dłonie. Widziałam dokładnie rysy jego twarzy, każdą bruzdę, którą pozostawiała zbliżająca się starość. Mógł być moim ojcem, doskonale o tym wiedziałam. Jednak nie miało to najmniejszego znaczenia. Wiek to pojęcie względne. To tylko cyfry…

- Tak szybko mi wybaczyłaś? – zapytał po chwili. Ton jego głosu wydawał się być zupełnie bezbarwny.

- Chcę wyjaśnień – odpowiedziałam z lekkim wahaniem.

- Tu masz wyjaśnienie – rzekł, podwijając lewy rękaw.

Dostrzegłam na jego skórze czarny znak. Czaszkę, z której ust wychodził wąż. Nie był to zwykły tatuaż. Przypominał bardziej wypalone znamię. Opuszkiem palca powiodłam po jego konturze.

- Oni ci to zrobili? – zapytałam z troską.

Jego usta wygięły się w ironicznym grymasie.

- Jesteś niemożliwa – rzekł, zasłaniając znak.

- Co? Dlaczego cię to śmieszy?

- Tylko najbardziej wierni Voldemortowi mieli na przedramieniu Mroczny Znak.

- Voldemort? – powtórzyłam, jednak jakaś cześć mnie czuła lęk przed tym imieniem. – Kto to jest?

- Raczej: kto to był – poprawił mnie. – Kleptoman, według którego najważniejsza była czystość krwi. Jak wiesz, czarodzieje rodzą się również w mugolskich rodzinach. Uważał, że tacy nie są godni studiowania magii.

- Popierałeś coś takiego?  - zapytałam z niedowierzaniem. – Przecież twój ojciec też był…

- Mugolem – dokończył za mnie. – Mówię ci wszystko o najsilniejszym czarodzieju w historii, a ty się pytasz, czy ich popierałem?

- No, tak, bo to jest chyba najważniejsze. Byłeś tam, ponieważ głosiłeś ich idee, czy może powód był inny.

- Sam nie wiem… Na początku owszem, chciałem być z nimi dla potęgi. Nie miałem łatwego życia w szkole i chciałem…

- Pokazać swoim oprawcom, że potrafisz dojść dalej niż oni – odpowiedziałam za niego.

- Tak, chyba właśnie tak myślałem.

- Chyba?

Nie odpowiedział. Jego wzrok zatrzymał się na dogasającej świecy. Podniósł różdżkę z podłogi i zapalił jeszcze dwie. Od razu poczułam się spokojniejsza. Uśmiechnęłam się z wdzięcznością.

- Co było dalej? – zapytałam zachęcająco i pewnie.

- Wydałem wyrok na jedynej kobiecie, którą kochałem.

Mimowolnie zakryłam usta dłonią. Od zawsze domyślałam się, że Severus skrywa mroczną tajemnicę, ale czegoś takiego nigdy bym nie przypuszczała.

- Ale… przez przypadek? Na pewno nie byłeś świadom i… - próbowałam go usprawiedliwić.

- Jesteś całkowicie niepoprawna. Jeszcze nic nie powiedziałem, a ty już znajdujesz mi wytłumaczenie? Ginny, proszę, daj mi skończyć.

Pokiwałam głową na znak zgody.

- Podsłuchałem przepowiednię, która dotyczyła jej syna. Nie rób takiej miny, nie byliśmy parą. Miała męża i dziecko. To prawda, wtedy nie wiedziałem, że to o nią chodzi. Jednak to  nie ma znaczenia. To mógł być ktokolwiek inny, mogłem zniszczyć życie każdemu dziecku, padło na jej. Powiedziałem Voldemortowi o tym, co usłyszałem. Zabił ją i jej męża. Chłopiec przeżył, ponieważ jego matka posłużyła się prastarą magią i dała mu ochronę do siedemnastych urodzin. Voldemort stracił swoją moc, a razem z nią ciało. Byłem wściekły na siebie. Szukałem wybaczenia i znalazłem je. U dyrektora szkoły, Dumbledore’a. Dał mi posadę nauczyciela eliksirów.

- Nadal czegoś nie rozumiem – rzekłam, analizując dokładnie jego słowa. – To o czym mówisz było dawno, prawda? Jakieś dwadzieścia pięć lat temu. W takim razie z jakimi ludźmi byłeś, kiedy mnie porwano? Kolejne typy spod ciemnej gwiazdy?

- To były te same typy. Trzynaście lat później Voldemort na nowo odzyskał swoją moc. Wrócił potężniejszy. Jego zwolennicy wyszli ze swoich kryjówek i ponownie do niego dołączyli.

- Ty też? Nie wierzę…

- Miałaś nie przerywać.

- Przepraszam.

- Dumbledore kazał mi wrócić. Miałem mieć na niego oko. Potrzebowaliśmy informacji dla… dla jej syna. Dla Harry’ego Pottera, Wybrańca, który miał pokonać Voldemorta.

- Ok. Chyba rozumiem, ale dlaczego porwali właśnie mnie?

Na twarzy Severusa pojawił się przepełniony smutkiem uśmiech.

- Twoi rodzice, szczególnie ojciec, działali prężnie w Zakonie Feniksa, organizacji walczącej z Voldemortem i jegno ludźmi.

- No i? – Podniosłam lewą brew ze zdziwienia.

- Jest coś jeszcze – ssał. – Byłaś dziewczyną Pottera.

Moje oczy stały się kilkakrotnie większe. Czy to możliwe? Miałam chłopaka, w dodatku był nim zbawca ludzkości? Zbawca, który ocalił cały świat, a nie potrafił obronić swojej dziewczyny…

- Zdradziłam go? – zapytałam z nieukrywanym strachem. Nie wierzyłam, że jakikolwiek zdrowy człowiek mógłby milczeć w trakcie tortur, których skutki sama widziałam.

- Nie, choć powiedziałaś prawdę. Potter w tamtym okresie nie uczył się w szkole, dużo podróżował i wykonywał… tajne misje dla nieżyjącego wówczas Dumbledore’a. Nie grałaś odważnej, od razu powiedziałaś, że nic o nim nie wiesz.

- Nie uwierzyli mi?

- Uwierzyli, ale…

- Spodobałam im się. Mieli rozrywkę na długie wieczory.

Zapadła chwila milczenia. Przyjęłam ją jako potwierdzenie moich słów. Musiałam to wszystko dokładnie przemyśleć, jednak miałam jeszcze kilka pytań do Severusa, a druga taka okazja mogła się nie powtórzyć.

- Co było potem? – kontynuowałam. – Po tym co ujrzałam w tej misce?

- W myślodsiewni – poprawił mnie.

- Wszystko mi jedno.

- Zaczęła się wojna. A dokładniej decydująca bitwa. Nie mogłem ci pomóc, bo byłem potrzebny w Hogwarcie. Zresztą, jeśli mam być szczery, to nie spodziewałam się, że jeszcze będziesz żyć.

- Wróciłeś po mnie?

- Tak. Nie chciałem, aby twoje ciało… - urwał, wpatrując się w podłogę. – Kiedy wróciłem byłaś przytomna, co więcej pamiętałaś mnie. Błagałaś, abym uśmierzył ból. Wziąłem cię do siebie. Pomyślałem, że jak wyleczę cię ze wszystkich klątw, to wrócisz do rodziny. Jednak to nie było takie proste, szczególnie, że nie potrafiłem przywrócić ci pamięci. Kiedy byłaś gotowa, pod względem fizycznym, do powrotu, znałaś tylko mnie. Nie mogłaś tak po prostu zasnąć w jednym miejscu, a obudzić się w innym. W dodatku w otoczeniu ludzi, których nie znasz, a którzy uparcie twierdzą, że są twoją rodziną. Twoja psychika by tego nie wytrzymała. Sama wiesz, co było dalej.

- Zakochałeś się we mnie…

W odpowiedzi jego usta musnęły czule moje wargi.

Nastała wiosna. Idealna pora roku na spacery dla zakochanych. Słońce święciło jasno nad horyzontem. Jego delikatne promienie przyjemnie łaskotały mój piegowaty policzek. Ciepły, przyjemny wiatr odgonił wszystkie chmury. Lazurowe niebo kusiło swym pięknem jak nigdy przedtem. Człowiek miał ochotę przezwyciężyć siły grawitacji i zanurkować w jego błękicie. Na drzewach i krzewach zakwitły małe, zielone pąki. Ptaki śpiewały przyjemne dla ucha melodie.

Szliśmy pod ramię. Moje niewysokie obcasy wystukiwały równy rytm na płycie chodnikowej. Nigdy nie byłam tak szczęśliwa jak dziś, w każdym razie nie za życie, które pamiętam. Miałam ochotę usiąść obok wróbli na gałęzi i zaćwierkać razem z nimi. Tak bardzo chciałam zarażać entuzjazmem.

- Jakie mamy plany, jak wrócimy do domu?

- Plany? – zapytał zdziwiony. – A od kiedy żyjemy z harmonogramem i zegarkiem w ręku? Nasze życie stoi w miejscu.

- Niech sobie stoi jak najdłużej.

Wspięłam się na palce i złożyłam na jego ustach pełen miłości pocałunek.

- Musisz to robić na środku chodnika? – zapytał, kiedy spojrzałam mu prosto w oczy.

- Przecież nikt na nas nie patrzy – usprawiedliwiłam się.

Severus pokręcił głową i ruszył przed siebie.

- Jak wrócimy do domu, to jeszcze raz przestudiuję książki dotyczące tej klątwy, a ty w tym czasie ugotujesz obiad – oświadczył, a na mojej twarzy pojawił się grymas.

- Obiad? – powtórzyłam z niedowierzaniem. – Przecież ja nie potrafię gotować.

- Najwyższy czas się nauczyć, Ginny.

Na mojej twarzy pojawił się mimowolny uśmiech. Tak rzadko wymawiał moje imię, a brzmiało tak pięknie na jego ustach.