Śmierć nie daje za wygraną V

  Poczułam ostry zapach alkoholu zmieszanego z ludzkim potem.  Wierzchem dłoni zasłoniłam usta. Modliłam się w duchu, aby żołądek okazał się pusty i nie zaprezentował wszystkich swoich wnętrzności.

     Dopiero później dostrzegłam chudego, niezbyt wysokiego mężczyznę. Zapuszczony to chyba najdelikatniejszy przymiotnik, jakim mogłabym go opisać. Całą twarz miał zarośniętą. Usta przykrywała skołtuniona , czarna broda, a czoło gęste brwi. Oczy skrywał za powykrzywianymi okularami bez jednego noska. Na głowie nie było lepiej. Włosy w tym samym kolorze co zarost wyglądały, jakby nie mył ich od kilku miesięcy. Jego ubranie było jednym wielkim zbiorowiskiem brudu i bakterii - stare połatane spodnie i przepocona koszulka.

     Patrzył na mnie tak, jakby właśnie zobaczył ducha. Znałam to spojrzenie. U Hermiony, w czasie naszego pierwszego spotkania, było takie samo. Odruchowo wtuliłam się w tors Oskara.

     - Więc to prawda – rzekł napastnik, nie spuszczając ze mnie oczu. – Ty, żyjesz…

     - Proszę się odsunąć – syknął Oskar, nie tracąc z tonu głosu nutki profesjonalizmu. – Przenosimy pacjętkę na inny oddział.

     Byłam mu wdzięczna, że tak szybko załapał, co ma robić.

     - Aha – szepnął ten przybyły – więc tak to wygląda w profesjonalnych szpitalach.

     - Niech pan stąd wyjdzie dobrowolnie. Inaczej poproszę ochronę, aby się panem zajęła. Poza tym, jest pan pod wpływem alkoholu i…

     - Nie praw mi morałów, doktorku. Wynoś się stąd. Muszę z nią porozmawiać.

     - Nie znam cię – szepnęłam niepewnie. Doskonale wiedziałam, że najprawdopodobniej nie mam racji.

     - No coś ty, Ginny – powiedział, robiąc kilka kroków w moją stronę. Czułam jeszcze dokładniej jego smród.

     - Mój aniołku – kontynuował. – Hermiona mówiła, że straciłaś pamięć, ale mnie na pewno kojarzysz. To ja, Harry.

     Harry, Harry, Harry, Harry Potter. Chłopak, który uratował świat, a nie potrafił własnej dziewczyny, właśnie stał naprzeciw mnie. A żeby tego było mało, tą dziewczyną byłam ja. Zdrada boli, ale co jeśli ktoś zdradza cię z całą społecznością. Bo cóż jest ważniejsze, dramat jednostki czy ogółu?

     - Musiał mnie pan z kimś pomylić – jęknęłam mało przekonująco.

     - Oczywiście, że nie. Ginny, moja kochana, teraz już zawsze będziemy…

     - Pan jest pijany – przerwał mu Oskar.

     Harry zupełnie olał jego słowa i podszedł do nas. Jego śmierdząca, brudna dłoń dotknęła mojego policzka. Wzdrygnęłam się. Po chwili jednak cofnął się jak poparzony i wyciągnął z kieszeni długi przedmiot. Doskonale wiedziałam co to jest, jednak Oskar zachichotał nerwowo.

     - Niech pan się nie wygłupia z tym patykiem – rzekł.

     - Zobaczymy, jak za chwilę będziemy rozmawiać.

     - Stój! – krzyknęłam. – My nie jesteśmy uzbrojeni. Czego chcesz, co chcesz wiedzieć?

     Sama nie wiedziałam, dlaczego właściwie daję za wygraną. Może ze strachu? Bałam się o siebie i o nieświadomego niczego Oskara.

     - Dlaczego nie wróciłaś? – zaczął przesłuchanie z szalonym uśmiechem na twarzy.

     - Bo nikogo z was nie pamiętam.

     - Myśleliśmy, że nie żyjesz. Nawet się ożeniłem z Cho. Rozumiesz? Ja i ona, to przecież dwa odległe światy, a nawet mamy dwójkę dzieci. Chłopca i dziewczynkę. Chłopiec ma na imię…

     - Skończ! – przerwałam mu. – Nie wiem, kim jest Cho i nie obchodzą mnie twoje relacje z rodziną. Po prostu pozwól mi odejść…

     - Nie, kochanie, teraz będziemy na wieki razem.

     - Severus ci na to nie pozwoli – wypaliłam bez zastanowienia.

     - Kto? Severus? Severus Snape? Przecież on nie żyje. Sam byłem świadkiem jego śmierci.

     Zamilkłam. Nie miałam zamiaru powiedzieć nic więcej. Oskar posadził mnie na łóżku i zbliżył się do Harry’ego. Najwyraźniej chciał go wyrzucić siłą. Jednak Potter był szybszy. Machnął różdżką, z której końca wyleciały czerwone iskry. Uderzyły one w wazon po mojej prawej stronie, który roztrzaskał się na drobne kawałki. Na twarzy Oskara zagościł strach zakryty cynicznym uśmiechem.

     - Co ty wyprawiasz? – zapytał lekko zmieszany. – Zupełnie ci odbiło?

     Nagle coś we mnie wstąpiło. Zupełnie nie panowałam nad napływem emocji i adrenaliny, której zbyt duże ilości skumulowały się w moich tętnicach. Nienawidziłam go z całego serca. Był skończonym kretynem, przez którego całe moje życie stanęło wiele lat temu do góry nogami. A teraz, kiedy miałam wrażenie, że już się ułożyło i jest dobrze, to znów się pojawił i żąda bezgranicznego oddania. O nie! Nie pozwolę mu na to. Nie będzie traktować mnie jak przedmiotu.

     W jednej chwili dostrzegłam wózek z lekami i środkami opatrunkowymi. Był na wyciągnięcie ręki. Harry już szeptał formułkę kolejnego zaklęcia, jednak to nie miało spudłować. Oskar był jego celem.

     Trzask…

     Mebel na kółkach śmignął po śliskiej podłodze i uderzył go na wysokości bioder. Potter nie utrzymał równowagi i upadł na podłogę, a na niego zwalił się wózek. Słyszałam tylko, jak syknął z bólu. Pod moje stopy poturlała się różdżka z ciemnego drewna. Chwyciłam ją do ręki. Była dość długa, gładka i giętka. Automatycznie schowałam ją do kieszeni spodni.

     - Idziemy? – Usłyszałam lekko podenerwowany głos Oskara. Nie czekając na odpowiedź, wziął moje mocno zmęczone ciało w ramiona.

     Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam.

     - Kiedy urosną mi włosy? – zapytałam go, kiedy zmieniał mi opatrunek na głowie.

     - Już trochę urosły – odpowiedział.

     Choć sprawiał inne wrażenie, to starał się być naprawdę delikatny. Nigdy nie zadawał mi niepotrzebnie bólu.

     - Pokażesz mi dzisiaj lusterko?

     - Sam nie wiem… Jesteś pewna?

     - Tak… - szepnęłam. – Jestem pewna.

     Chwycił mnie za ramiona i postawił na nogach. Zachwiałam się niebezpiecznie, jednak nie upadłam. Był przy mnie.

     - Kręci ci się w głowie? – zapytał.

     - Troszkę.

     Zrobiłam kilka niepewnych kroków. Szliśmy bardzo wolno. Czułam się człowiekiem, kiedy mogłam stanąć na własnych nogach.

     - Obiecaj mi, że nie będziesz histeryzować.

     - Nigdy nie histeryzuję. Czasami tylko trochę płaczę – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

     - Nigdy nie zauważyłem.

     - Bo nie robię tego przy tobie.

     Stanęliśmy przed lekko zabrudzonym lustrem. Nie krzyknęłam, jednak po moim policzku popłynęła samotna łza.

     - Byłam ładna? – jęknęłam, pociągając nosem.

     - Będziesz ładna – odpowiedział, a ja uwierzyłam mu na słowo.