Oszukali Śmierć V

Dwudziestopięcioletnia kobieta o długich, brązowych włosach jechała za kierownicą pomarańczowego, starego forda. Co kilka minut trąbiła na dzieciaki z małej wioski, które non stop wbiegały jej pod koła. Po chwili w przednią szybę uderzała twarda kula śnieżna.

W jej głowie kłębiło się tysiące pytań. Po jaką cholerę jedzie do starej ciotki podejrzanie często nawalającym samochodem? W dodatku w środku zimy? Ale spokojnie, do pokonania zostało jej tylko sto kilometrów. Tylko… Chyba czasami naprawdę zapomina, że jest czarownicą, która potrafi się doskonale teleportować na duże odległości. A może to nowo odkryta miłość do motoryzacji? Stare samochody, w których czuć duszący zapach benzyny. O tak! To jest raj.

Przycisnęła mocniej pedał gazu. Zaczarowane opony nie ślizgały się na oblodzonej nawierzchni jezdni. To był jeden z jej lepszych pomysłów. Gdyby tak jeszcze dało się podrasować akumulator? Bo coś za często się wyładowywał.

Podkręciła radio. Co prawda łapało tylko mugolskie stacje, ale przecież i przy takich piosenkach można miło spędzić czas.

Zauważyła, że domków jest coraz mniej. Nareszcie zbliżała się do głównej drogi. Miała dość ograniczeń prędkości i tych hałaśliwych bachorów. Na jej twarzy pojawiał się coraz szerszy uśmiech, gdy nagle bum… samochód niespodziewanie stanął i nie miał zamiaru jechać dalej.

- To chyba jakiś żart! – krzyknęła sama do siebie, przekręcając kluczyk w stacyjce. – Stare gówno!

Maszyna nie ruszyła, milczała jak zaklęta, nie wydając nawet cichego mruknięcia. Z furią zerwała dyndającego przy lusterku pingwina i rzuciła nim w przednią szybę. Z całej siły pchnęła zacinające się drzwi.

Wyszła z pojazdu, prawie przewracając się o krawężnik, który znalazł się zaskakująco blisko.

- Uspokój się, Hermiono – powiedziała sama do siebie. – Przecież nie jesteś na środku pola, tylko w mugolskiej wiosce. Wystarczy, że zatrzepoczesz rzęsami i jakiś miejscowy na pewno ci pomoże. A twój mąż nie musi wiedzieć o miłych słowach, które rzucisz wybawicielowi w chwili słabości.

Kobieta spojrzała na dom, przy którym się zatrzymała. Mały, skromny budynek pomalowany na zimny błękit. Była pewna, że żyje tam jakieś młode małżeństwo, dałaby sobie nawet uciąć rękę. Może mieszkający tam facet zna się na samochodach? A jeśli w domu nie będzie jego żony, to sprawa będzie jeszcze prostsza. Uśmiechnęła się tryumfalnie.

Zrobiła krok do przodu i usłyszała świąteczną muzyczkę, która robiła za dzwonek w jej komórce. Wyjęła telefon z kieszeni obcisłego płaszcza i spojrzała na wyświetlacz. Przewróciła oczami.

Dobrze, że dzwoni  – pomyślała. – Będę  miała się na kim wyżyć.

***

Leniwie wstałam z fotela. Wypadałoby troszkę posprzątać przed powrotem Severusa. Znowu będzie marudzić, że nie pozmywałam naczyń po wczorajszej kolacji. No i jeszcze wysypujące się śmieci z wiadra. Niechętnie spojrzałam przez okno. Mróz i zimno. Na szczęści śnieg już przestał padać.

Weszłam do kuchni i wstrzymując oddech związałam czarny worek. Ciekawe, co tak okropnie śmierdziało?

W przedsionku założyłam buty i narzuciłam płaszcz. Wyszłam na zewnątrz i poczułam na policzkach ukłucia grudniowego mrozu. Przy furtce dostrzegłam obrzydliwie pomarańczowy samochód. Nie miałam pojęcia, do kogo należy ten grat ani jakim cudem jeszcze jeździ.

- Ale dlaczego kazałeś mi jechać samochodem?! – Dopiero po chwili zauważyłam brązowowłosą kobietę, która najwyraźniej nie ma w domu termometru.

Stała na oblodzonym chodniku w skórzanych kozakach na wysokiej szpilce. Do tego śliwkowy, krótki płaszcz i cienkie pończochy. Nie zdziwiłam się, kiedy dostrzegłam, że jej kolana trzęsą się jak galarety.

- I nie wymiguj się teraz! – Najwyraźniej była zła na tego, z którym rozmawiała przez telefon. – To jest twoja wina i tyle!

- Harry, do diabła z twoimi głupimi teoriami. Masz natychmiast się tu pojawić! Jasne?  

Ruszyłam ścieżką prowadzącą do śmietnika. Miałam gdzieś kolejną mugolkę. To jej problem, że w taką pogodę polega na maszynach, zamiast na swoich nogach. Choć czy można polegać na stopach odzianych w obcisłe kozaki?

- SPADAJ!!! Nie interesuje mnie, że jesteś w pracy! Jest mi zimno i…

Usłyszałam trzaśnięcie o chodnik. Spojrzałam w stronę kobiety. Coś, co znajdowało się za mną musiało ją okropnie przerazić. Odwróciłam się mechanicznie i… nic nie zauważyłam.

Dostrzegłam w jej oczach przerażenie. Czy ja naprawdę tak strasznie wyglądałam? Może faktycznie dzisiaj się nie uczesałam, ale nie jest to powód, aby trząś gaciami ze strachu. A może miała jakiś atak?

Nie przejmując się nią, poszłam w stronę furtki. Dzieliła nas coraz mniejsza odległość. Cały czas patrzałam pod nogi. Nie chciałam nawiązywać żadnego kontaktu.

- Ginny… - Usłyszałam.

Podniosłam wzrok i spojrzałam w jej brązowe oczy.

- Znamy się? – zapytałam lekko ogłupiona. Nie miałam pamięci do twarzy. Ba! Do niczego nie miałam pamięci, ale nie kojarzyłam jej ani ze sklepu spożywczego, ani nawet z kiosku. A poza tym, to po co ekspedientka miałaby wytrzeszczać na mnie ślepia?

- Nie wygłupiaj się… - jęknęła. – To jest niemożliwe, ja chyba zwariowałam.

Z ciekawością podniosłam lewą brew. Chyba faktycznie brakowało jej piątej klepki, tylko że to nie tłumaczyło skąd zna moje imię.

- Przestań podnosić tą głupią brew! – wrzasnęła odrobinę za głośno. – Spadaj nawiedzony duchu i nie przyjmuj więcej jej nawyków!

- Dobrze się pani czuje? – zapytałam lekko zmieszana. Dlaczego Severusa nie ma akurat wtedy, gdy jest potrzebny? Nie miałam zamiaru dyskutować z jakąś wariatką.

- Pani? Jaka pani? Jesteś Ginny? Na pewno jesteś Ginny Weasley, nie może być inaczej.

Nigdy wcześniej nie słyszałam tego nazwiska, a może faktycznie było moje? W sumie musiałam się jakoś nazywać.

- Mogę wiedzieć skąd znasz moje imię?

- A mogę wiedzieć, jakim cudem tu stoisz?

- Chyba się nie rozumiemy. Znałaś mnie?

W oczach kobiety czaiło się jeszcze więcej przerażenia. Lustrowała mnie dokładnie wzrokiem tak, jakby chciała znaleźć szczegół, który odpowie jej na wszystkie pytania.

- Znałaś? – powtórzyła. – Wszyscy myślą, że nie żyjesz!

Znów rozbolała mnie głowa. Tępy, pulsujący ból przeszkadzał mi w zebraniu myśli. Chciałam jak najszybciej wrócić do domu i czekać na powrót Severusa.

- Spadaj – jęknęłam, nie do końca panując nad sobą. – Nie wpychaj się w moje życie.

- Nie bój się mnie, nic ci nie zro…

Nie dokończyła. Ze złością zamachnęłam się workiem ze śmieciami, który cały czas dzierżyłam w dłoni, po czym rzuciłam nim w kobietę. Stała, nie do końca wiedząc, co zrobić. Nie obserwowałam jej zbyt długo. Obróciłam się na pięcie i wbiegłam do domu, zatrzaskując za sobą drzwi.