Oszukali Śmierć XI

Wpatrywałam się w nich szeroko otwartymi ze strachu oczami. Severus nie wyglądał jak zwykle. Na jego twarzy malowała się agresja i złość. Cerę miał bladą, jakby był na coś poważnie chory. Czarne, luźne szaty nie maskowały jego wychudzonego ciała. Widać było, że przeżywa ciężki okres, że w jego życiu dzieje się coś bardzo niedobrego.

Spojrzałam na drugiego mężczyznę. Nie miałam pojęcia, kim on jest. Jego czarne włosy opadały na zgryźliwie uśmiechniętą twarz. Jego brązowe oczy wyrażały szaleństwo. Biegały po całym pomieszczeniu, jakby czegoś szukały.

Miałam wrażenie, że przez chwilę spoczęły na mnie, jednak zachowywał się tak, jakby nic nie zobaczył.

- Severusie, możesz mi powiedzieć, co się… - nie dokończyłam. Mój opiekun nie zwracał na mnie najmniejszej uwagi. Chciałam go dotknąć, jednak moja dłoń przeszła przez jego ciało jak przez mgłę.

- Daj spokój, Snape – rzekł z rozbawieniem ten drugi. – Czemu się burzysz? Wiesz, że Czarny Pan wydał rozkaz. Mulciber ma ją zabić, jednak znasz go dobrze… najpierw się ohydnie z nią zabawi. Przejmujesz się tą zdrajczynią?

- Nie – odpowiedział, a przez jego twarz nie przebiegł cień żadnego uczucia. – Po prostu uczyłem ją te sześć lat i…

- I jest ci jej szkoda?

- Uważam, że to obrzydliwe. Szczególnie, że ona nic więcej by nie powiedziała.

- Skąd ta pewność?

Severus uśmiechnął się cynicznie., po czym odpowiedział:

- Ona nie ma o niczym pojęcia. Jej matka zadbała, aby jej córeczka trzymała się z dala od wojny i Zakonu Feniksa.

Nie czułam od niego przyjemnego ciepła, którym zawsze emanował. Nie widziałam na jego twarzy niczego, co przypominałoby mi Severusa, którego znam. Był taki obcy i zimny. Tak, jakby jego prawdziwe oblicze skryło się bardzo głęboko.

Nie chciałam słuchać dalej tej rozmowy, chciałam wrócić do siebie jak najszybciej. Tylko jak? W suficie nie było przecież żadnej wnęki ani okna.

- Chyba pójdę zobaczyć moment kulminacyjny – oświadczył towarzysz Severusa.

- Avery, nie bądź…

- No jaki? Zboczony?

- Miałem na myśli perwersyjny.

- Zbyt trudne słowo dla prostego człowieka – rzekł, po czym odwrócił się na pięcie i wyszedł z pomieszczenia. Severus kroczył zaraz za nim.

Nie zastanawiałam się długo. Może znajdę stąd jakieś wyjście? Szłam za dwójką mężczyzn, starając się nie robić większego hałasu. Co i tak nie miało większego znaczenia.

Pomieszczenie było obskurne, nie było tu żadnych okien ani ozdób. Surowe, kamienne, zimne ściany. Mogłam się tylko domyślać, że znajdujemy się w jakiś lochach lub piwnicach.

Facet o imieniu Avery stanął przed lekko uchylonymi, drewnianymi drzwiami. Dochodziły zza nich przerażające jęki i krzyki. Jakaś część mnie nie chciała wiedzieć z czyjego gardła się wydobywają.

- Ślicznie krzyczy, nie uważasz, Severusie?

- Naprawdę chcesz tam wejść?

- A co, ty wymiękasz?

Nic nie odpowiedział. Patrzył podejrzliwym wzrokiem w stronę drzwi, jednak jego twarz była nieugięta. Przez moją głowę przeleciało tysiące myśli. Dlaczego tam nie wejdzie? Dlaczego nie przerwie tego, co tam się dzieje? Dlaczego nie uratuje tej dziewczyny? Miałam ochotę go szturchnąć, wyprowadzić z tego bezsensownego amoku.

Wrzaski ucichły. Drzwi otworzyły się na oścież. Najpierw moim oczom ukazała się postać postawnego mężczyzny. Był obrzydliwy. Zarośnięty i spocony. Jego ręce i ubranie zachlapane były świeżą krwią i lepką mazią. Zapinał właśnie guzik od spodni, a na jego kwadratowej twarzy pojawił się uśmiech zadowolenia.

- I co, Mulciberku, jesteś zaspokojony? – zapytał Avery. – Zostawiłeś coś dla mnie?

- Chyba żartujesz. Ta mała nadaje się tylko do trumny. Ale masz jeszcze tego chłopaka.

- Czy ja ci wyglądam na pedała?

Po chwili popełniłam ogromny błąd. Nieświadomie wychyliłam się, aby zobaczyć tę biedulkę. Od razu zrobiło mi się niedobrze. Na posadzce leżała młoda, naga dziewczyna. Jej rude włosy w dużej części zostały brutalnie zdarte z częścią skóry głowy. Oczy szklane i bez wyrazu wpatrywały się w kata. Lekko rozchylone wargi ukazywały sznur połamanych zębów. Całe jej ciało pokrywały otwarte, ropiejące, zapaskudzone rany. Lewa ręka wydawała się być zupełnie zmiażdżona i zwęglona. Najwięcej krwi było na wewnętrznej stronie ud. Najgorsze jednak było to, że ona nadal żyła. Jej piersi podnosiły się szybko, a z uszkodzonych, zaplamionych szkarłatną substancją nozdrzy wydobywało się ze świstem powietrze. Nie krzyczała. Była już tylko lalką, a jej życie było zależne od obrzydliwego mężczyzny.

To byłam ja… albo raczej moje zmasakrowane ciało. Ostatni raz spojrzałam na Severusa. Domagałam się jakiegoś zainteresowania z jego strony. Nic… stał niewzruszony.

Poczułam delikatne szarpniecie. Moje ciało poderwało się z posadzki. Nie panowałam nad tym uczuciem, zresztą, teraz nic już nie miało sensu.