Śmierć nie daje za wygraną I

Obudził mnie krzyk, mój własny krzyk. Ból był zbyt silny, aby móc ugryźć się w język i zacisnąć wargi. Cierpiała każda cześć mojego ciała. Każdy kawałek poranionej skóry. Jednak było coś jeszcze gorszego. Pustka… Kim byłam lub kim nie byłam? Jak miałam na imię, czy miałam rodzeństwo, czy przyjaciele za mną tęsknią, czy rodzice mnie kochali, czym się interesowałam, gdzie mieszkałam i ile miałam lat?

Zmusiłam się do otwarcia oczu a raczej jednego. Drugie skrywał ciężki opatrunek. Nie widziałam nic. Mieszanina bladych barw.

Nie miałam już siły krzyczeć. Zacisnęłam ręce w pieść i uderzyłam nimi w twardy materac.

Usłyszałam ciche kroki. Ktoś usiadł obok mnie. Ogarnęła mnie panika. Niemożliwy do opisania strach. Energicznie mrugałam okiem, próbując przyzwyczaić je do światła dziennego, które wpadło do pomieszczenia przez uchylone drzwi. Pomału zaczęłam dostrzegać cienie, kontury, a później pełne kształty.

Obok mnie siedział czarnowłosy mężczyzna. Spoglądał na mnie swoimi zimnymi oczami. Jego chłodna dłoń dotknęła mojego czoła, co wywołało falę kolejnego bólu. Jęknęłam głośno.

- Przestań – syknęłam, a mój głos zabrzmiał dziwnie obco. – Powiedz mi, kim jestem?

- Jeśli przeżyjesz tę noc, to dowiesz się wszystkiego – odpowiedział.

- Co? Chcesz, abym umarła, nie znając swojego imienia?

- A co zmieni ta wiedza? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

Starałam się zebrać myśli, jednak na darmo. W mojej głowie wszystko wirowało.

- Weź to – powiedział po chwili, podając mi pluszowego misia. – Przyda ci się.

Nic więcej nie usłyszałam. Odwrócił się na pięcie i wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

Spojrzałam jednym okiem na maskotkę. Nie widziałam w niej nic specjalnego. Duże oczy i czerwona kokarda na szyi. Poranioną dłonią pogładziłam go po głowie i przytuliłam do obolałej piersi.

Ból, ból, ból… Cierpienie, mantra, żałość. Choć nawet te słowa nie odzwierciedlały tego, co czułam. Otaczała mnie ciemność. Nie wiedziałam, czy jest noc, czy dzień. Tylko czarna, nieprzenikniona niczym pustka…

Szukałam po omacku czegokolwiek, czegoś co mogłam zacisnąć w swej pięści i dusić bez końca. Moje dłonie jednak na nic nie natrafiły. Szarpnęłam zębami za kołdrę.

Mój własny krzyk mnie ogłuszał. Wiłam się jak jeszcze mokra ryba wyjęta z wody. Wiedziałam, że sprawia mi to jeszcze większy ból. Niezabliźnione rany otwierały się na nowo, brudząc prześcieradło szkarłatną krwią i brudną, żółtą ropom.

Nagle wszystko ucichło. Nie słyszałam już własnego głosu, nie miał on znaczenia. Zamknęłam oczy i próbowałam się choć trochę uspokoić. Może umieranie wcale nie jest takie złe? Tylko dlaczego to tak strasznie boli? Czy naprawdę muszę tyle wycierpieć, aby być szczęśliwą?

Mój oddech stał się przyspieszony, piersi unosiły się w coraz szybszym rytmie. Przez chwilę łudziłam się, że to już koniec. Na moich wargach pojawił się nawet błędny uśmiech.

I nagle wszystko wróciło ze zdwojoną siłą. Nie potrafiłam już nad sobą panować, już nie…

~*~

Dlaczego jej pomogłem? Przecież sam powinienem uciekać i schować się jak najszybciej, a nie brać tę dziewczynę na wychowanie. Może miałaby na tyle szczęścia, aby Zakon znalazł ją, zanim nie będzie za późno. Ale nie, mnie Severusa Snape’a musiało ruszyć sumienie. Wydawało mi się, że naprawię wszystkie szkody, które wyrządziłem innym, składając ją? Przecież to śmieszne.

Na domiar złego nie potrafię jej tak naprawdę pomóc. Nie mogę uśmierzyć bólu, nie znam leków, które przywrócą jej pamięć. W dodatku nie mogę słuchać jej krzyków w nocy. Najwyraźniej jestem zbyt… o nie, to słowo nigdy mi nie przejdzie przez gardło. Dlaczego więc wyciszam pokój, a następnego dnia rano idę do jej pokoju z nadzieją, że zastanę ją martwą? Na to pytanie nie znam odpowiedzi.

Podziwiałem ją w duchu za siłę i upór. Nie spodziewałem się tego po dorosłej osobie, a co dopiero po szesnastoletniej dziewczynie? Może najwyższy czas potraktować ją poważnie, a nie czekać, aż zabije ją zakażenie?

Nacisnąłem na klamkę i pchnąłem drewniane drzwi. Otworzyły się z lekkim skrzypem. Przekroczyłem próg pokoju. Nie było w nim ciemno. Całość spowiła tylko lekka szarość poranka. Mój wzrok padł na brudnym od krwi i ropy łóżku.

Siedziała na nim ona. Skuliła się jak najbardziej mogła. Ramionami obejmowała nogi, a głowę oparła na kościstych kolanach. Ze spokojem mogłem policzyć wszystkie je żebra. Na brzuchu siedział pluszak, na którym wyżywała się co noc. Nie miał już kokardy, uszu i jednej łapy, natomiast brzuch rozszarpała najprawdopodobniej dzisiaj.

Obserwowała mnie, a w jej oczach czaił się strach. Opatrunek na głowie spadł w czasie fali bólu. Teraz mogłem oglądać jej otwartą ranę na ogolonej głowie. Wzdrygnąłem się na jej widok. Jak mogłem dopuścić ją do takiego stanu? Prawe oko zupełnie zniknęło pod brudnymi zakrzepami ropy. Roztrzaskany nos wyglądał, jakby nigdy nie miał już wrócić do normalnego kształtu, a dolna warga opadła, ukazując golną szczękę z połamanymi zębami. Byłem wręcz przekonany, że oczyszczając wszystkie obrażenia, sprawię jej jeszcze większy ból.

- Jak się czujesz? – zadałem głupie pytanie.

Jej wargi wygięły się pod dziwnym kątem. Miało to chyba zastąpić uśmiech.

- Jesteś podły – jęknęła.

- Podły? – powtórzyłem. – Dlaczego?

- Bo nie chcesz mnie zabić…

Sam nie wiedziałem, co mam o niej myśleć. Przez cały czas wydawało mi się, że robię wszystko, aby zakończyła swój żywot, a teraz słyszę takie wyznanie? Chyba naprawdę jej nie doceniłem.

- Nie zabiję cię – odpowiedziałem cicho.

Kiwnęła delikatnie głową, po czym zaczęła bawić się bandażem na nadgarstku. Najpierw go rozwijała, a później zaciskała najmocniej jak się dało. Materiał splamiła karminowa, metaliczna ciecz.

- Przestań – rzekłem, chwytając ją za rękę. Pisnęła, a po policzkach spłynęły łzy.

- Nie rób tak – jęknęła. – To… boli…

Zapadła chwila milczenia, którą przerywało jej pociąganie nosem.

- Powiesz mi coś? – zaczęła nieśmiało.

- Zależy co chcesz wiedzieć.

- Jak mam na imię?

- Ginevra – odpowiedziałem.

 - Co? Przecież to głupie… - jęknęła, najwyraźniej takich rzeczy się nie zapomina.

- Wszyscy mówili na ciebie Ginny – sprostowałem.

- Tak lepiej… A ty, jak masz na imię?

- Severus.

- Ach.

Milczała. Pewnie starała się wszystko pokładać w głowie.

- Severusie, zrobisz coś dla mnie?

Spojrzałem jej prosto w oczy. Z jednej strony byłem zdziwiony, że tak szybko mi zaufała, ale z drugiej… co innego jej pozostało? Teraz mieliśmy tylko siebie.

- Co takiego? – zapytałam.

- Poskładasz go? – Wyciągnęła w moją stronę zmasakrowanego pluszaka.

Zlustrowałem go dokładnie wzrokiem. Nie potrafiłem sobie nawet wyobrazić emocji, które nią targały, kiedy go rozrywała.

- Tak – odpowiedziałem. - Ale to później. Najpierw poskładam ciebie.

Wpatrywałam się w błękitne niebo i leniwie snujące się po nim obłoki. Promienie wiosennego słońca wysuszyły kałuże po ostatnich deszczach. Palcami lewej dłoni przeczesałam długie, rude włosy. Utkwiłam wzrok w przechodniach.

Wyprostowałam się i weszłam do pokoju, zamykając za sobą drzwi od balkonu. Na moim łóżku siedział Severus, przyglądał mi się uważnie. Uśmiechnęłam się mimowolnie. Wiedział doskonale, że nie potrafię mu odmówić.

- Zgadzam się – rzekłam, zajmując miejsce obok i kładąc na kolanach pozszywanego misia. – Zresztą, ja i tak nie mam nic do gadania.

- Oczywiście, że masz.

- Chcesz, abym zaczęła histeryzować? – spytałam, chwytając jego zimną dłoń.

- Wiem, że nie zaczniesz.

Uśmiechnęłam się słabo, po czym szepnęłam: jestem gotowa.