Oszukali Śmierć IX

Najczęściej siedziałam sama w pokoju. Patrzyłam beznamiętnie na małą plamę na jasnej ścianie. Zawsze tam była. Tak samo było ze mną, odkąd pamiętam znajdowałam się w tym domu. Niczym skaza na budynku.

Nigdy nie przekroczyłam pewnych granic. Nigdy nie opuściłam tej małej wioski. W momencie, kiedy myślałam, że to się skończy, wszystko znów runęło. Na powrót stałam się bezimienną dziewczyną, która od rana do wieczora czyta powieści i tylko w taki sposób przeżywa jakiekolwiek przygody.

Dosłownie przez moment chciałam stąd wyjść i odnaleźć kobietę o imieniu Hermiona, aby pokazała mi moją rodzinę. Bez głębszego zastanowienia zerwałam się na równe nogi i wtedy wszedł Severus. Spojrzał na mnie badawczym wzrokiem.

- Musimy porozmawiać – rzekł, po czym usiadł na brzegu łóżka. Zrezygnowana zajęłam miejsce obok niego.

- Jesteś na mnie zła? – zapytał.

- Tak, jestem zła, że mnie uratowałeś. Co tobą kierowało? Nie mogłeś mnie zostawić?

- Umarłabyś.

- Wiem! To byłoby najlepsze rozwiązanie. Co mam z tego życia? Nie znam świata, jestem zamknięta w tej małej wiosce…

- Nie mów tak – przerwał mi. – Byłaś przytomna, kiedy cię znalazłem. Błagałaś mnie, abym powstrzymał wciąż narastający ból. Dotrzymałem słowa.

- Pewnie chodziło mi o to, abyś mnie zabił.

- Nie zrobiłbym tego – oświadczył pewnie. – Zawsze byłaś pełna życia, nigdy nie traciłaś nadziei. Nawet w najgorszych przypadkach próbowałaś znaleźć jakieś pozytywne strony.

- To nie byłam ja – szepnęłam.

- Oczywiście, że ty! Chcę, aby wróciła ci radość życia.

Spojrzałam mu prosto w oczy. Nigdy nie byłam taka rozdarta. Z jednej strony byłam z nim szczęśliwa, ale z drugiej… Po tym, jak pokazał mi magię, poczułam inne, choć kiedyś dobrze mi znane uczucia. Czy naprawdę nie mogłam tego połączyć? Stworzyć swojego idealnego świata?

- Czyżby? – ponownie odbiłam piłeczkę. – A niby jak chcesz to zrobić?

- Oddam cię twojej rodzinie.

Zatkało mnie. Znów zaczął traktować mnie jak przedmiot.

- Nie masz prawa decydować za mnie! – oburzyłam się.

- Ginny, tobą musi się zająć wykwalifikowany uzdrowiciel. Nie potrafię ci pomóc.

- Na pewno nie próbowałeś wszystkiego!

Nic nie odpowiedział. Wbił wzrok w tą samą plamę, co ja kilka minut temu.

- Nie, nie próbowałem – szepnął.

- Więc? Co cię powstrzymuje?

- To, co do ciebie czuję.

Uśmiechnęłam się mimowolnie. Bez względu na wszystko zrobiło mi się cieplej na sercu.

- Severusie, nie musisz mnie im oddawać. Przecież myślą, że nie żyję.

Mężczyzna spojrzał mi groźnie w oczy.

- Skąd to wiesz? – zapytał ostro.

Przełknęłam ślinę, próbując zapanować nad trzęsącym się głosem.

- Ja… tak się domyślam.

Nie uwierzył, byłam pewna, że nie uwierzył. Potrafił bez trudu wykryć kłamstwo, a ze mnie była w dodatku marna aktorka.

- Wypij to – rzekł, podając mi bezbarwny eliksir.

Wzięłam wywar bez większego namysłu i zażyłam bez słowa. Po chwili zakręciło mi się w głowie.

- Co to było? – wydusiłam z siebie.

- Eliksir nasenny -  rzekł spokojnie.

- Dlaczego ci zaufałam?

- Bo nigdy cię nie skrzywdziłem. Teraz też tego nie zrobię. Jutro, jak się obudzisz, będziesz w domu.

Ziewnęłam mimowolnie, po czym oparłam czoło o jego tors. Starałam się nie zamykać oczy. Próbowałam jeszcze podnieść głowę i spojrzeć mu w oczy. Zapamiętać rysy jego twarzy. Bladą cerę, haczykowaty nos, wąskie wargi, zimne, czarne oczy i dołeczki na policzkach. Uśmiechnęłam się w duchu. Nie był idealny, nie był przystojny, ale był moim spełnieniem.

Po moich licach popłynęły łzy. Obdarzyłam go miłością, a on chciał się mnie pozbyć w taki sposób? Nie miał prawa.

- Severusie – jęknęłam. – Przecież wiesz, że ja cię kocham…

Widziałam, jak porusza wargami, jednak nie dosłyszałam odpowiedzi.  Zasnęłam…