Oszukali Śmierć II

Szybkim krokiem ruszyłam za Severusem. Wiedziałam, że czegoś ode mnie chce, więc nie powinien na mnie zbyt długo czekać. Szłam dokładnie po jego śladach na śniegu.

- Zaczekaj! – krzyknęłam do jego pleców. Nie posłuchał.

Wszedł przez uchyloną furtkę, po czym wkroczył do domu. Stukając obcasami w ośnieżony bruk, wspięłam się na schody werandy. W zawalonym niepotrzebnymi rzeczami przedsionku zdjęłam buty. Weszłam do małego, oświetlonego salonu. Wszystkie ściany zastawione były półkami,  na których piętrzyły się setki książek.

Mój wzrok padł na szary fotel, na którym siedział on. Mój opiekun, Severus Snape, lustrował mnie swoimi czarnymi oczami. Nie potrafiłam nic wyczytać z wyrazu jego twarzy. Bez słowa usiadłam na kanapie.

- Miałam iść na zakupy – rzekłam po chwili. – Nie ma nic do jedzenia. Wiem, że jesteś dobrym kucharzem, ale…

Uciszył mnie gestem dłoni.

- Mogę wiedzieć, co robiłaś z tym mugolem? – zapytał, dokładnie akcentując każde słowo.

Spojrzałam na niego groźnie.

- Chyba nie zabronisz mi z nim rozmawiać?

Nie odpowiedział, czekał, aż ustosunkuję się do jego pytania.

- Ma na imię Oskar – kontynuowałam, dając za wygraną. – Nie rozmawialiśmy ze sobą. Tylko mi się przedstawił.

- Skąd on się tu wziął? Nigdy wcześniej go tu nie widziałem.

- Nie wiem – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. – Zamieniliśmy tylko kilka słów. Severusie, o co ci chodzi? Znasz go?

- Nie.

Z rozdrażnieniem przewróciłam oczami, po czym wstałam z kanapy.

- Jeszcze nie skończyłem – wycedził agresywnie.

- Ale ja skończyłam. Chcesz mnie trzymać z daleka od świata, do którego należę? Ok. Nie pytam, widocznie masz powody. Ale, do jasnej cholery, dlaczego nie pozwalasz mi poznać mugoli!?

- Przestań na mnie krzyczeć i posłuchaj.

- Nie. To ty mnie choć raz posłuchaj – denerwowałam się coraz bardziej. – To jest moje życie…

- Mylisz się – przerwał mi. – Twoje  życie należy do mnie. Gdyby nie ja, to już byś nie żyła.

Ze złością odwróciłam się na pięcie. Byłam jak wulkan. Nie pamiętałam, abym kiedykolwiek była skupiskiem tak negatywnej energii. W moich oczach błąkał się cień agresji.

- Ginny. – Usłyszałam za plecami.

Odwróciłam się gwałtownie.

- Nie mów tak na mnie! Może dałeś mi drugie życie, drugą twarz, drugą szansę, ale nie to imię!

Wbiegłam po schodach i zatrzasnęłam drzwi swojego pokoju. Po moich policzkach popłynęły łzy. Jak mógł potraktować mnie jak przedmiot? Nie byłam na niego zła, cała wściekłość opadła. Pozostał tylko smutek i żal. Odkąd pamiętam był tylko on. Nigdy nie zapomnę, kiedy pierwszy raz otworzyłam oczy. Nie pamiętałam nic. Była tylko nieskończona pustka w głowie. Nie znałam nawet swojego imienia.

Powiedział mi, że nazywam się Ginny. Uratował mnie od ludzi, którzy torturowali mnie dla informacji. Później już nigdy o tym nie wspomniał. Byłam wręcz pewna, że nie dowiem się całej prawdy. Twierdził, że nie warto rozpamiętywać przeszłości, i że oboje rozpoczynamy nowe życie. Nie bałam się go. Żyłam w przekonaniu, że jest osobą, której mogę zaufać. Był przy mnie w nocy, kiedy budziłam się z krzykiem. Miałam koszmary, których nie umiałam wyjaśnić, a on cierpliwie mnie uspokajał. To on wyleczył wszystkie rany i poparzenia na mojej twarzy. Tak często powtarzał mi, że za jakiś czas nie będę brzydziła się własnego odbicia w lustrze. Uwierzyłam mu, a on dotrzymał słowa.

Severus chyba od zawsze trzymał mnie z daleka od magii. Zresztą, sam też używał jej tylko w ostateczności. Nie miałam mu tego za złe. Tylko czasami miałam wrażenie, jakby odebrał mi jedną z najważniejszych części mojego przedniego życia.