Oszukali Śmierć X

Za kogo mają się ludzie, aby decydować o uczuciach innych?  Moje serce powinno bić tak, jak ja będę tego chcieć. Nie graj mu już tej szalonej melodii. Nie mogę znieść jego tańca. Jeśli chcesz, aby eksplodowało, jest prostszy sposób. Daj mi różdżkę, obiecuję dobrze ją wykorzystać. Daj mi narzędzie zbrodni, popełnię wtedy największy grzech. Zabiję siebie. To chyba najlepsze rozwiązanie. Będę czekać na ciebie po drugiej stronie. A kiedy tylko cię ujrzę, zapomnę o wszystkim, co mi zrobiłeś i będę cię znów kochać. A wiesz dlaczego? Bo tak…

Co ujrzę, kiedy otworzę oczy? Znany mi jasny pokój z pamiętną plamą na ścianie? Czy może coś zupełnie innego, choć najprawdopodobniej nie nowego?  Czyja twarz mnie przywita? Matki, ojca, rodzeństwa? Starałam się przygotować. Poukładać sobie wszystko w głowie. Tylko, że nie było nic do układania. To jakiś paradoks…

 

Byłam spokojna. Pomału otwierałam oczy, rozkoszując się chwilą niepewności. Przecierałam je wierzchem dłoni i mrugałam kilkakrotnie. Nie ogarniało mnie uczucie strachu. Nie wzrastała panika. Pomieszczenie pogrążone było w mroku. Spowiła je gęsta ciemność. Nie byłam sobą, nie czułam trwogi. Moja głowa wydawała się taka lekka, nie byłam w stanie zebrać myśli. Cały smutek gdzieś wyparował. Dałabym wiele, aby tak już było zawsze.

Po chwili usłyszałam skrzyp otwieranych drzwi. Mimowolnie zacisnęłam powieki. Nie byłam gotowa nikogo oglądać. Osobnik stawiał ciche kroki, czułam, jak się zbliża. Jego zimna dłoń odgarnęła mi z czoła rude pasma włosów. Znałam ten dotyk aż za dobrze.

Otworzyłam szeroko oczy. Widziałam tylko zarys jego sylwetki. Dostrzegłam, jak wyciąga różdżkę i celuje nią w ciemność. Szepnął słowo, a w mgnieniu oka pokój spowiło światło jednej świecy. Teraz mogłam dostrzec rysy jego twarzy. Dopiero teraz zrozumiałam, że jestem pod działaniem kolejnego specyfiku.

- Nienawidzę cię… - jęknęłam, bo nic innego nie przyszło mi do głowy.

- Jeśli liczysz, że cię przeproszę, to się mylisz.

- Nie chcę twoich przeprosin, chcę wytłumaczenia.

Nie odpowiedział. Pogładził mój obsypany piegami policzek. Spod moich rzęs wypłynęła słona łza. Bez słowa otarł ją kciukiem.

- Prześpij się, a póź…

- Nie! – przerwałam mu. – Nie chcę później, chcę teraz. Chociaż raz nie myśl tylko o sobie. Ja też jestem człowiekiem. Też mam uczucia.

Uśmiechnął się. I to wcale nie ironicznie czy anegdotycznie, tylko tak normalnie, naturalnie.

- Wyobrażasz to sobie? – zapytał cicho. Nie odpowiedziałam, czekałam. – Bałem się o ciebie, bałem się twojej reakcji, kiedy otworzysz oczy i znajdziesz się w zupełnie nowym miejscu z innymi ludźmi. Za bardzo mi na tobie… zależy.

- Skąd mam wiedzieć, że to nie jest sen?

Widziałam, jak przewraca oczami. Najwyraźniej sam nie wiedział, co mi odpowiedzieć. Po chwili uszczypnął mnie w policzek.

- Ałł… - jęknęłam. – Za co to?

- Przynajmniej wiesz, że to nie sen – oświadczył, gładząc czule bolące miejsce. – Teraz śpij… Przyrzekam ci, że jak się obudzisz nadal tu będę.

- Mogę cię o coś prosić?

W odpowiedzi kiwnął głową.

- Zapal jeszcze dwie świece.

Bez zbędnych ceregieli wykonał moją prośbę.

Byłam zmęczona. Czułam, że moje powieki opadają bezwładnie. Nie bałam się. Może dlatego, że byłam pod działaniem jakiegoś eliksiru, a może po prostu mu ufałam? Chciałam tylko jednego, chciałam miłości…

 

Obudziła  mnie ludzka potrzeba fizjologiczna. W pokoju dogasała jedna świeca, a pozostałe już się wypaliły. Ogarnął mnie chwilowy niepokój. Eliksir uspakajający najwyraźniej przestał działać. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. To nie był mój pokój. Dominowały tu wszystkie odcienie szarości. Ciemnopopielate ściany i czarne meble .

Spojrzałam na mężczyznę leżącego obok mnie. Twarz miał spokojną, choć wydawał się cały czas czuwać. Uśmiechnęłam się do niego delikatnie. Jego włosy rozwiane były na równie czarnej poduszce.

Po cichu zwlokłam się z łóżka i podeszłam do drzwi. Położyłam dłoń na klamce. Już chciałam ją nacisnąć, kiedy zauważyłam kamienną misę. Stała pewnie na hebanowym stoliku. Pochyliłam się nad naczyniem. Wewnątrz znajdowała się fantazyjna substancja. Nie była ani płynem, ani gazem. Promieniował z niej osobliwy, srebrzysty blask. Preparat poruszał się nieustannie, jego powierzchnia marszczyła się jak woda pod wpływem wiatru, a później rozdzielała się i kłębiła jak obłoki.

Miałam ochotę dotknąć substancji, aby poczuć jaka jest, płynna czy gazowa. Jakaś część mnie walczyła z narastającą ciekawością, jednak przegrała. Mój palec zanurzył się w preparacie, jego powierzchnia zawrzała i zrobiła się przezroczysta. Wyglądała jak szkło. Zajrzałam w nią. Spodziewałam się zobaczyć kamienne dno zbiornika, ale zamiast niego dostrzegłam jakiś niewielki pokój. Miałam wrażenie, że zaglądam do niego przez małe, okrągłe okno w suficie. Pomieszczenie zatopione było w mroku. Na ścianie płonęła tylko jedna pochodnia. Udało mi się dopatrzeć dwójkę ludzi. Wyglądali, jakby prowadzili bardzo ożywioną dyskusję, a może wręcz kłótnię?

Potrzebowałam dłuższej chwili, aby rozpoznać jednego z nich. Jak to się stało, że Severus był tam, skoro cały czas spał za moimi plecami? Pochyliłam się jeszcze bardziej. Chciałam mieć pewność, że się nie pomyliłam. Koniec mojego nosa zanurzył się w substancji.

Pomieszczenie drgnęło gwałtownie. Nieznana siła szarpnęła moim ciałem i nagle poleciałam głową w dół. Prosto w głąb płytkiej misy. O dziwo nie uderzyłam głową o dno. Czułam się, jakby wessał mnie jakiś mroczny wir.

Nie zdążyłam nawet spanikować. Siedziałam na twardej drewnianej podłodze naprzeciw dwóch mężczyzn. Spojrzałam w górę, spodziewając się zobaczyć dziurę, przez którą spadłam. Niczego takiego nie było…